Bretagne stond al lange tijd op onze verlanglijst om eens te bezoeken. Een aanbod voor een ruil in Lannion, op het uiterste Westelijke puntje van Bretagne was dan ook meer dan welkom. Na een lange rit van bijna 800 km. was het even zoeken naar het goede pand. Het huis lag ingeklemd tussen enkele andere stadswoningen. Het was even zoeken naar de sleutels op een “geheime” zoekplaats tussen enkele bloempotten.
De woning zelf viel ons tegen, klein, maar vooral overvol met overal kastjes, dozen en prullaria. We zijn de afgelopen jaren natuurlijk verwend met heel mooie huizen, maar goed, wellicht hadden we beter naar de foto’s op de website moeten kijken. Ook de tuin was heel klein, maar wel met een grote variatie aan bloemen. Alle reden om leuke stekjes te maken. De gastvrouw Laurence was een weduwe die hield van dingen bewaren / opslaan. In elke kast of lade vonden we potjes glaasjes/ dozen helemaal vol gepropt met gedroogde kruiden, bladeren of wat al niet meer voor ’troep’. Meestal zat er geen etiket op, we hebben ze maar dicht gelaten. Het huis lag midden in het centrum, en waar moet je Eva dan uitlaten. ’s Ochtends ging Ger altijd met Eva naar een nabij gelegen park langs een stromende rivier. De stroming in de rivier kon geregeld worden met schuiven, waardoor er een wildwater rivier ontstond.
De omgeving van Lannion en vooral de kuststreek met zijn vele baaien en stranden was zeer mooi. Heuvelachtig en bosrijk met huizen die voorzien waren van hele mooie bloemperken. Op meerdere momenten hadden wij het idee rond te rijden in Schotland. De stijl van huizen en zeker de vrijwel onuitspreekbare Keltische namen verrasten ons meer dan eens.
De stranden waren heel mooi, alleen met één grote storende beperking: in Frankrijk en zeker in de Bretonse streek mogen de honden helemaal NIET op de stranden komen, ook niet als ze aangelijnd zijn. Zelfs niet in de ochtenduren of ’s avonds laat. Als gedreigd wordt met een boete van € 100-150 laten we Eva wel ergens anders uit.
Lannion als oude historische Keltische stad zou wel wat meer restauratiebudget kunnen gebruiken. Enkele prachtige panden op de markt en nabijgelegen winkelstraten hadden vroeger een statig aanzien. Nu helaas niet meer.
Eerlijk gezegd, waren we weer blij ons eigen huis terug te zien. De tekst in ons gastenboek is vermoedelijk ook in het Keltisch geschreven, voor ons bijna onvertaal~ leesbaar.
