2019-44 Italy -Toscane Londa

Omdat we Italy ook weleens eerder in het jaar wilden zien zonder alle drukte van andere toeristen gingen we in de maand mei met de auto naar Toscane. In een oude Toscaanse boerderij omgeven door 3000 m2 landerijen met eigen olijfbomen, fruitbomen, varkens en koeien gelegen op ruim 600 meter hoogte verbleven we 18 dagen. Om naar het dorpje Londa terug te rijden was het elke keer een bochtje links, een bochtje rechts over een redelijk smalle en steile bergweg. We waren vooraf al gewaarschuwd, je moet bij elke bocht toeteren, de inwoners van deze regio rijden nogal hard.

De boerderij was enkele jaren geleden volledig gerenoveerd, waarbij de authentieke kenmerken zijn bewaard. De ruimte die vroeger een beestenstal was, is nu een grote kamer met een enorme open haard. Op de eerste verdieping waren diverse slaapkamers met deuren en kozijnen vermoedelijk al enkele honderden jaren oud. Zo’n oude boerderij heeft muren van 60-80 cm dik. Is in de zomer natuurlijk heerlijk koel, maar ………. ook koud als het buiten nog geen zomer is. Naast de grote open haard op de begane grond waren er op de eerste verdieping nog 2 grote haarden. Om die alle drie te stoken heb je wel een knecht nodig om de boel warm te houden. Gelukkig waren er ook nog enkele “petroleum” kachels. De aanwezige elektrische kachels produceerde vooral veel lawaai door de ventilatoren, maar echt warmen, neeeeeee.

De ontvangst door Eliza en Emmanuele was allerhartelijks, zij waren uit Livorno overgekomen om ons wegwijs te maken in hun huis. We kregen van hen een fles heerlijke olijfolie uit eigen boomgaard en nog enkele andere typische locale gerechten.

De koeien met hun kalveren en de varkens liepen gewoon vrij rond, ook over ons terras. Heel gezellig en leuk ja, en wat krijg je dan, precies ………… stront waar wij onze stoelen wilden zetten om van de zon te genieten.

Als het ’s nachts ook koud is, moet je wel dicht tegen elkaar aan liggen om het een beetje warm te houden. “Elk nadeel heeft zo zijn voordeel” zei Johan Cruijff al eens.

De schilderachtige bosrijke omgeving van Londa maakte veel goed, met zijn authentieke dorpjes, waar ze het begrip ’toerist’ nog niet echt ontdekt hebben. Op een van de mooie dagen reden wij over lange kronkelige bergwegen naar de “borgho” Poppi. Een bovenop een heuvel gelegen pittoresk dorp, nog ommuurd met hoge wallen en een echte burcht, Italiaanser kun je het bijna niet vinden. Uiteraard raakt Riny hier aan de praat met een van de oudere bewoners. Hij gaf ons een kort stukje geschiedenis van het dorp, en klaagde ook over de leegloop door de jongeren. Op de mooie Piazza, kon hij diverse Palazzo’s aanwijzen waar niemand meer in woont.

Op eerdere vakanties zijn we al eens in Florence geweest, we hadden gehoopt dat het er nu in mei, minder druk zou zijn. Maar nee, overal stikte het van de toeristen, vooral Japanners en Amerikanen. We gingen naar Florence met de trein, een enkelspoor dieseltrein, op zijn gemakje en flink scheefhangend in de bochten, elke 4 à 5 kilometer stoppen in het volgende dorp. Over het traject van 18 km deden we ruim 46 minuten.

De 2 zondagen zijn we in een typisch Italiaanse restaurant gaan lunchen, opnieuw over smalle bergweggetjes naar een plek, waarvan je denkt, we zullen wel de enige zijn. Eenmaal aangekomen is er nauwelijks nog een parkeerplaats vrij. De menukaart, daar staan alleen maar heerlijke regionale gerechten op. Uiteraard veel wild, maar vooral ook huisgemaakte pasta’s en toetjes. Het is dan ook niet de gewoonte je te beperken tot alleen het hoofdgerecht. 5 à 6 gangen, ja dat is Italiaans. En dan bij voorkeur heel hard praten, zodat de mensen aan het einde van de lange tafel het ook nog kunnen horen.

We zijn ook nog een keer naar een groot outlet centrum in de buurt van Florence geweest. Nou eens, maar nooit meer. Gelukkig konden we op de terugweg nog langs een ‘bekend race circuit Mugello’. In de dorpen richting dit circuit stonden op elke 50 meter een camera voor de snelheidscontrole. Achteraf snappen we waarom, dit circuit is, vooral voor Ferrari een testcircuit.