Voor een korte vakantie togen we naar de Woerdense verlaat, een ruil in het groene hart met zijn vele slootjes en kleine riviertjes. Bij de mooie villa gelegen onder aan de dijk van de Kromme Mijdrecht hadden we een schitterend en ver uitzicht over het veenlandschap. De 2 varkens en 4 eenden kregen dagelijks een flinke portie voer. Het gezegde: “Je vreet als een varken” hebben we hier letterlijk ervaren. Tjee zeg wat maken die varkens een hard en smakkend geluid bij het eten.
De omgeving met veel kleine dorpjes zoals Harmelen, Kockengen, Kamerik, Nieuwkoop en Aarlanderveen verblijden wij met ons bezoek.
Al rijdend over de smalle weggetjes, waarbij het water in de naastgelegen rivier hoger was dan de weg, waren we blij hier niet met dichte mist of gladheid te moeten rijden. Voor je weet is je auto een boot. De mogelijkheid om gebruik te maken van de roeiboot en de steiger om te gaan zwemmen vonden we een beetje veel van het goede bij het frisse weer.
Op verzoek van Matthias en Jana ruilden we eind augustus begin september met hen in Allensbach, een dorp gelegen aan de Bodensee, dichtbij Konstanz en de Zwitserse grens.
Allensbach is een langgerekt dorp met in de oude kern, diverse mooie oude vakwerkhuizen en een klassieke kerktoren met bolvorm. Vanaf het balkon op de eerste verdieping hadden we een schitterend uitzicht over de Bodensee met aan de overzijde van het meer de Zwitserse bergen. Op loopafstand van het huis kwamen we via een lage spoorwegtunnel en een smal pad bij de oevers van het meer. Eva kon haar lol op met het ophalen van een stok. De oevers zijn bedekt met stenen en ze zijn de eerste 20 meter heel ondiep. De omgeving heeft een zeer zacht klimaat, in diverse tuinen en parken stonden mooie bananenbomen. Veel van de oevers aan de Bodensee zijn privéterrein. Een leuke wandeling maken langs het meer, kan alleen via enkele parken.
Het huis was een nieuwbouw huis met 2 verdiepingen gelegen in een sjieke wijk. Voorzien van veel moderne technieken en domotica, maar vooral heel veel kastladen. Het duurde even voor we onze weg konden vinden in het huis.
Als snel kwamen we erachter dat Duitsland niet echt hond-vriendelijk is. Bij diverse winkels – eetgelegenheden mocht Eva niet mee naar binnen. Als we ergens bij een strand wilden gaan wandelen, stond er meestal een bord, verboden voor honden. Gelukkig waren er in de directe omgeving wel heel veel mooie loof~ en dennenbossen. Het zal wel het Duitse gevoel voor “Ordnung” zijn, maar ook hier merkten we dat honden “vreemde” dieren zijn. Bij elke bosingang staat een vuilnisbak met plastic zakjes voor het opruimen van de hondenpoep. Net alsof alle loslopende wilde varkens – reëen en konijntjes geen drollen laten liggen.
Een bezoek aan de mooie binnenstad van Konstanz was een leuke uitstap. Ook de rit naar de hoge bergen en oogverblindende groene dalen in Zwitserland was heel mooi.
Opmerkelijk blijft het dat het digitale betalingsverkeer nog niet overal is ingeburgerd. Bij de bakker in het dorp bestelde ik een paar heerlijke koeken en een zwartbrood. Toen ik wilde betalen met mijn I-Watch wees de winkeldame mij op het etiket “alleen contante betaling”. Ook de betaalde toegang voor het toilet kan alleen met muntjes.
Na een reis van ruim 900 km kwamen we in een mooi groen en heuvelachtig gebied. Wat een verschil met de gele dorre vlaktes in Puglia. Na een telefoontje van onze aankomst, maakten wij kennis met Maureen (onze gastvrouw). Zij reed ons voor via steile haarspelbochten en een glibberig kiezelpad naar het huis. Bij aankomst moesten wij eerst genieten van het betoverend uitzicht over de Apennijnen. Maureen gaf ons een uitgebreide rondleiding in haar mooi gerestaureerde boerderij. De boerderij had nog veel authentieke dingen, zoals een echt bakhuis met pizzaoven, mooie plafonds met houten balken en vooral een schitterend balkon op de eerste verdieping. Vanaf dit balkon kon je bij helder weer de Zwitserse Alpen zien kijkend over de Povlakte. Omdat het haar eerste HomeExchange was, had ze haar uiterste best gedaan om alles zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Nou dat was prima gelukt. In de eindevaluatie hebben we Maureen ook een goede beoordeling gegeven.
Helaas voor Eva kon ze niet vrij rondlopen, de omliggende heuvels waren zo stijl, dat wij het niet aandurfden om haar los te laten lopen. Een verdwaald konijn en Eva zou in geen velden of wegen meer te bekennen zijn.
De grote nabijgelegen stad Salsomaggiore is een echte Romeinse badplaats met een prachtige Thermengebouw. Jammer maar het gebouw met een schitterende mozaïek voorgevel ging pas in augustus open. Gelukkig waren hier de pizzeria’s open op een voor ons gemakkelijk tijdstip. Eindelijk na 4 weken konden we tijdens de lunch genieten van een echte Italiaanse pizza.
Omdat de heenweg moeizaam was, gaf Maureen aan dat er ook nog een andere weg naar het dorp was, die zou gemakkelijker te berijden zijn, maar 200 meter kiezel, daarna “gewoon” asfalt. Ok, dat klopt die weg was inderdaad beter te rijden, maar ja hoe kom je terug? Voor het eerst liet de GPS-navigatie van de auto ons goed in de steek. Nadat wij voor de 2e keer terecht kwamen op een boerenerf, kwam de boer naar buiten om te vragen of we verdwaald waren. Ja we wilen naar het huis van Maureen. Gelukkig kende die boer Maureen, maar zei hij, die is er nu niet. Ok met handen en voeten en vooral heel veel lange Italiaanse zinnen wees hij ons de weg. Riny kon het Italiaans prima volgen, maar met aanwijzingen met 10 opeenvolgende splistingen raak je al snel weer de weg kwijt. Bij de 3e keer verkeerd rijden viel ook de navigatie via Google uit, geen verbinding. Ja dat heb je zomaar in de bergen. Ok, teruggereden naar de weg die Maureen ons de eerste dag had voorgereden. Eindelijk weer thuis.
Die weg naar het dorp was sowieso een dingetje, glijden en glibberend, grote gaten en kiezels vermijdend is het niet een uitnodiging om ’s avonds nog even lekker naar het dorp te gaan. Maar dat was geen straf, op het balkon genieten van een lekkere espresso en een glaasje wijn hoorden wij de vele vogels zingen, de vuurvliegjes heen en weer vliegen en soms het gescharrel van een stel kleine eekhoorntjes met een zwarte staart. Zij hadden een nestje gemaakt in de holle dakstenen en gingen bij de invallende duisternis op jacht in de klimop.
Eindelijk konden we weer op reis naar Italië, na 2 jaar reisbeperkingen in verband met Corona, maakten wij een lange reis naar Puglia samen met onze Friese Stabij Eva. Wij hadden al eerder meer dan 2000 autokilometers gemaakt, maar ja hoe zou dat gaan met Eva.
Nou geweldig, Eva had haar eigen verhoogde zitting op de achterbank, zodat ze soms ook nog eens naar buiten kon kijken. Voor haar was het natuurlijk bij elke stop, weer even flink snuffelen op een kleine strook gras. Na een overnachting in Tirol op de slaapkamer van de baasjes de volgende dag weer verder.
Maar woef -woef wat is het warm in Italië en die mensen praten allemaal zo raar. Gelukkig was er bij het nieuwe logeeradres een grote omheinde boomgaard met allemaal olijfbomen, waar Eva heerlijk kon rennen en graven. Ze is ook mee geweest naar de “blauwe zee” maar zwemmen met het vrouwtje, dat deed ze niet.
De villa in Galatone stond in een mooi park met heel veel olijfbomen. Het huis zelf was klein, maar met het mooie warme Italiaanse weer leef je toch eigenlijk altijd buiten. Het grote overdekte terras, was grotendeels onze verblijfplaats tijdens deze vakantie.
De ontvangst door de vader van de gastheer was geweldig. Hij verwelkomde ons en gaf een uitgebreide rondleiding. Eerder hebben we nog niet meegemaakt dat we zo’n aanvullende “service” kregen. Regelmatig kwam Graziano een praatje maken, of hielp ons met het een of ander.
De omgeving viel wat tegen, veel droge dorre velden. Helaas was de vernietigende werking van een bacterie die de olijfbomen aantast op sommige plaatsen al goed zichtbaar. Dit was op sommige plekken een zeer trieste aanblik. Ook de huizen met overwegend platte daken zagen er wat on-italiaans uit. Wij vermoeden dat de Griekse invloeden duidelijk hun werk hebben gedaan.
Gelukkig was de zee dichtbij met enkele zeer mooie “Malediven” stranden. Een bezoek aan de oude binnenstad van Nardò en Lecce was de moeite waard. Karakteristieke Italiaanse piazza’s met enkele mooie kerken. Bij ons bezoek aan Puglia in 2007 kochten we een grote bruine Italiaanse capasono (amphoro) in Grottaglie. De eigenaar van de Ceramica van toen, was er nog. Hij voelde zich zeer vereerd, dat wij opnieuw in zijn zaak waren.
Deze ruil met Renske en Wouter verliep helaas anders dan we hadden verwacht. Het was onze 50e huizenruil en zou daarom een feestelijk tintje krijgen. De aankomst in Voeren overtrof onze verwachtingen, wat een prachtig uitzicht. Het huis was heel vriendelijk en mooi ingericht met alle gemakken voorzien. In de serre konden we het prachtige landschap bewonderen, de overdrijvende wolken, en de voorbijrazende regenbuien. De andere (Belgische) omgeving, zo dicht bij de grens, gaf ons meteen een vakantiegevoel. Het huis met de vele kamers en onverwachte ruimtes gaf ons meteen al het gevoel, hier kunnen wij de jaarwisseling wel leuk vieren.
Helaas het liep anders. Op de ochtend van de 3e dag tijdens het uitlaten schrok onze hond Eva van een dichtbij staande ezel van de buren. Hierdoor kwam Ger te vallen en brak zijn enkel en onderbeen. Na de comotie met het vervoer per ambulance naar de eerste hulp van een ziekenhuis in de buurt van Luik kwam al snel de gedachten op, wat nu??
Na telefonisch overleg met Renske, wij wilden terug naar Nederland en de operatie in Nederland laten doen. De reactie van Renske was heel begripvol en fijn, zij konden ook nog naar familie in West Vlaanderen. Met goed teamwork kwam al vlot een logistiek proces op gang. Onze zoon Bart en dochter Marjolein waren al snel te plaatse om te helpen en ondersteuning te bieden. De spullen snel inpakken en voor zover dat mogelijk was, nog wat poetsen.
Terug in Nederland, is Ger geopereerd aan zijn enkel op oudejaarsdag en moet 6 weken stilzitten en mag niet lopen.
Zo’n onverwachte tegenvaller hoort ook bij huizenruil, maar Renske en Wouter nogmaals hartelijk dank, dat we deze oplossing konden realiseren. Wij komen graag nog eens terug naar jullie huis.
Het mooie klassiek gebouwde herenhuis heeft vele mooie details, verborgen hoekjes en kasten.
De ruime kamers boden veel ruimte en waren mooi ingericht. De keuken was heel goed ingericht, van alle gemakken voorzien en met keukengerei waarvan we ons afvroegen wat moet je daar nou mee doen. Wij hebben ook contact gehad met de buren, zij waren zeer behulpzaam. Het kleine stadstuintje hebben we weinig kunnen benutten, door het herfstweer. Het huis ligt midden in een woonwijk, voor het parkeren van de auto was er in de nabijheid van de woning altijd wel een plekje. Onze hond Eva moest er wel aan wennen, dat er in de wijk maar enkele kleine grasstroken waren waarop ze haar behoefte kon doen. En voor de baasjes natuurlijk was het ook wennen om steeds alles op te ruimen en weg te gooien. Hier in de polder doen we dat anders. Eva moest wel elke dag even met de poten op de vensterbank of vanaf de bank de boel goed in de gaten houden. In zo’n straat valt er natuurlijk altijd wel wat te zien. Als er dan ’s ochtends vroeg een voor haar vreemde apparaat door de kamer gaat bewegen, moet je natuurlijk wel heel hard blaffen. Gelukkig kon de robot stofzuiger ook handmatig aan / uit worden gezet.
Dat Nederland ook mooie dingen te bieden heeft bleek maar weer eens. Uiteraard via de verkeerde kant (via de navigatie over het fietspad) naar de Zaanse Schans met zijn mooie Hollandse molens. Als echte toerist brachten we een bezoek aan Volendam, Marken, Alkmaar. Maar vooral de vele beekjes tussen de weilanden met een heel hoge waterstand bleef onze aandacht houden.
Eva, onze Friese Staby en wij genoten van de vele wandelingen in de duinen bij Kennemer Land en Schoorl. In zo’n groot natuurgebied kun je natuurlijk gemakkelijk verdwalen, maar och een onverwachte wandeling over smalle geitenpaadjes waar geen mens loopt, duin op duin af, zeker weten dat je na de volgende duin weer een goed pad ziet, een hek over moeten klimmen waar een bord bij staat “Pas op gevaarlijke runderen” op je oude dag maak je dat allemaal mee.
Ook de wandeling in het nabijgelegen natuurgebied Het Twiske was fijn om te doen.
Bij thuiskomst was er een bijzonder verrassing. Iet&Jo hadden een heel mooi bloemstuk en een heerlijke lasagneschotel voor ons gemaakt.
Eindelijk weer eens een huizenruil. Door de corona zijn we zeer terughoudend geweest in het accepteren van een ruilverzoek.
Nu we zelf beiden gevaccineerd zijn, mocht en durfden we weer op reis te gaan. Het verzoek van Sybren en Pascale om 14 dagen naar de Vechtstreek te gaan sprak ons zeer aan.
Voor hen was het extra spannend, het was hun eerste ruil. Om elkaar te leren kennen om nog wat dingen door te spreken, hebben we Sybren, Pascale en de 3 kinderen de eerste dag ontmoet in ons huis. Tijdens de lunch was er volop gelegenheid om alle vragen te beantwoorden.
Behalve de 3 kinderen kwamen er ook nog 4 honden en 2 paarden mee. De paarden logeerden in een manege in Nieuwvliet.
Zelf hebben we sinds enkele maanden een Friese Stabij (Eva), voor ons was het ook even aftasten, hoe gaat het samen met haar tijdens een uitwisseling.
Het huis in Maarsen (genaamd het zwarte varken) ligt vlak langs de Vecht, met een prachtig uitzicht op de Vecht en de bloemrijke oevers. Zoveel bloeiende Hortensia’s hebben we nog nooit gezien. Vanaf het balkon op de eerste verdieping konden we elke dag genieten van de voorbij varende boten en de vogels op het water en de polders. Een van de dagen spotten we zelfs 6 ooievaars en 2 reigers vlak bij elkaar. Bij deze ruil mochten we ook gebruik maken van de sloep. Gelukkig kwamen Bart en Keetie over uit Engeland om ons te helpen met de sloep. Samen met hen hebben we 2 leuke tochten gemaakt over de Vecht. Een richting Utrecht, de volgende dag via smalle sluisjes en kanalen richting de Loosdrechtse plassen. Enkele dagen later kwamen Marjolein en Robert-Jan met de kinderen. Helaas was het weer die dag minder stabiel, toch hebben we met zijn allen het aangedurfd een tochtje over de Vecht te maken. Voor de kleinkinderen een bijzondere belevenis. De mooie tuin nodigde regelmatig uit voor een ontbijt buiten of een diner in het avondlicht. In de directe omgeving waren er prachtige huizen – villa’s met de karakteristieke theehuizen. De vele hortensia’s in allerlei kleuren waren een lust voor het oog. Het nabij gelegen wandelpad langs de Vecht maakte een wandeling met Eva dagelijks tot een leuke uitstap. Dat je dan direct in een heel mooi park komt met oude dikke bomen was gewoon echt een cadeautje. Een wandeling richting de oude binnenstad van Maarssen kon ook heel leuk langs de Vecht. Bij het cafe het Schippertje hebben we regelmatig gekeken naar de luxe jachten en simpele rubber bootjes, die moesten wachten voor de ophaalbrug.
Een bezoek aan het bos van het slot Zuylen kreeg nog een verrassende afsluiting, we hoorden van de boswachter, dat je NIET in het bos mag lopen met een hond. Maar ja, ik zie dat u hulp nodig heeft van een “hulphond” dan mag het wel. Een bezoek aan het pittoreske Vreeland en het mooie kasteel Haar in Haarzuilens maakte onze vakantie compleet.
Onze 47e ruil is een bijzondere ruil in een bijzonder jaar.
Begin van dit kalenderjaar boekten wij een bootreis naar Sardinië, voor een verblijf van een hele maand op dit mooie eiland in enkele ruilhuizen tegen “guestpoints” en afronden met verblijf in een B&B.
De uitbraak van het Covid-19 crisis zette al onze plannen op zijn kop, Italië als eerste op slot, Nederland volgde al snel.In augustus stond een mooie wederzijdse ruil gepland, in de buurt van Ravenna. Medio april kregen we bericht dat onze ruilpartner door familieomstandigheden niet kon komen.
Onze dochter Marjolein had met haar man Robert Jan en de kinderen een eerste ruil gepland in Noorwegen. Ook Noorwegen ging op slot. In goed overleg hebben we besloten, wij ruilen met elkaar; wij 3 weken in het Brabantse Land, zij 3 weken aan de Zeeuws Vlaamse kust.
Wij verbleven in 2018 en 2019 tijdens hun vakantie in hun huis om op te passen op Puck, de Berner-Senner hond, Lilly de Engelse korthaar poes en de 2 kippen, het nieuwtje was er wel vanaf. Maar nu na een grondige inpandige renovatie hebben we opnieuw kunnen genieten van de mooie rietgedekte oude monumentale boerderij en de omgeving. De heerlijke peultjes en bladgroenten uit eigen moestuin, bleef een leuke bijkomstigheid tot zolang de groenten door het warme weer gingen doorschieten, we hielden een grote wildernis over.
Omdat fietsen niet mogelijk was door de operatie van Ger in januari hebben we diverse autotochtjes gemaakt in de omgeving, o.a. naar Vught met zijn schitterende bibliotheek in een oude kerk. Ook het mooie bos in de buurt van Oirswijck was een bezoek meer dan waard. Tevens een goede gelegenheid om een dagje naar zuid Limburg – Heerlen te rijden, voor een bezoek aan zus Miriam. Het perceel is groot genoeg, de camper van broer Jos en schoonzus Elly had voldoende ruimte. Hun bezoek gaf een goede gelegenheid om met voldoende afstand even gezellig te kunnen bijkletsen.
Het weer was niet altijd geschikt om buiten te zitten, het was dan ook geen straf om binnen te zitten en via de schitterende surround muziekinstallatie de diverse Mahler en Wagner-opera’s te beluisteren.
Riny ging dagelijks meerdere keren een grote wandeling maken met Puck. Bij een van de wandelingen kwam ze ten val, door een andere hond, die ruzie wilde maken met Puck. Bij thuiskomst was de linker pols dik en pijnlijk. De volgende dag via de huisartsenpost doorgestuurd naar de SEH van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Mevrouw uw pols moet enkele weken in het gips, er zit een breukje in de radius.
We waren al niet zo mobiel, nu vielen alle plannen om erop uit te trekken helemaal in duigen. Gelukkig hadden we genoeg om te lezen en om naar te luisteren.
De dagelijkse foto’s en video’s van onze kleinkinderen, die een geweldige tijd hadden in Breskens en vooral aan het strand was iets om elke dag naar uit te kijken. De kleinkinderen vonden de grote kuikens, ’s avonds vrijlopend in de boomgaard zo leuk, dat ze na de vakantie in Breskens de kuikens mochten laten overbrengen naar hun eigen huis. En dat er ook een haantje bij was, was helemaal niet erg, zij wilden zelf ook kuikens laten uitbroeden! Ze hadden het geluk, dat er tijdens de vakantie ook nog 2 kuikens zijn geboren.
Aan Breskens zullen zij nog heel lang leuke herinneringen overhouden.
De referenties die de kleinkinderen in ons gastenboek hebben geschreven, zijn hartverwarmend. Dat we 3 weken later nog een autootje of schelpen vinden op een onverwachte plek, dat zijn de charmes van ruilen.
Van 18 tot 26 oktober verblijven we in Leipzig. Na een lange reis over Nederlandse en Duitse autowegen komen we met ruim 2 uur vertraging door de regen aan in Leipzig. We hadden gepland met daglicht aan te komen, maar door de lange vertraging moesten we in het donkere Leipzig onze weg zoeken. Als we aankomen in de Mainzerstrasse overtreft het huis al onze verwachtingen. Het lijkt wel alsof we bij de koning en koningin op bezoek zijn, zo’n mooie en luxueuze inrichting. De Art Deco villa van Katrien en Klaus is van rond 1920, is in de DDR tijd sterk verwaarloosd en nu in 2014 grondig gerenoveerd. Overal mooie parketvloeren, een prachtige houten trap naar de 1e verdieping, in de keuken “Duitse kwaliteit” apparatuur. De kamers zijn groot en mooi ingericht met veel aandacht voor de klassieke stijl van het huis. ’s Ochtends kunnen we ook de mooie achtertuin bewonderen met de vele fruitbomen en een Gingka boom. Achter het huis loopt een klein kanaal, waarop we al snel kanovaarders en bootjes zien. De villa ligt in een mooie villa wijk met nog meer prachtige huizen, een oude psychiatrische kliniek, de universitaire sportacademie en vooral enkele zeer mooie grote parken. Nu in de herfst zijn de parken met hun prachtige herfstkleuren op zijn mooist. In de parken kun je een uitgebreide wandeling maken, zijn goed begaanbaar met de fiets en hebben veel zitbanken en mooie standbeelden of kunstwerken.
De fietstocht naar het centrum van de stad is gemakkelijk. Ook het centrum is prachtig gerenoveerd, heel veel gebouwen zijn in de oude luister hersteld conform de bouwstijl van voor de eerste wereldoorlog, pompeus, met veel ramen en versieringen aan de gevels. Op vrijdagavond brengen we een bezoek aan de Thomaskirche voor een motettendienst, met prachtige orgelwerken van Bach en anderen. Op 2 orgels, een heel groot orgel achter in de kerk en een kleiner orgel aan de zijkant is het genieten van de mooie muziek. Ook de Gottesdienst op zaterdagavond met zang van Wellington (UK) jongerenkoor is meer dan de moeite waard. We hebben geluk, juist als we de kerk in willen gaan poseert het jongerenkoor voor het standbeeld van Bach. De markt met zijn oude stadhuis in mooie gotische stijl en oude huizen is meer dan een plaatje waard. Op aanraden gaan we naar het Völkerschlachtdenkmal. Dit is een kolossaal bombastisch oorlogsmonument in Leipzig. Het werd aan het begin van de twintigste eeuw opgericht ter herdenking van de Slag bij Leipzig in 1813 gedurende de Zesde Coalitieoorlog. Diezelfde dag gaan we ook naar de Russisch-Orthodoxe Gedächtniskirche St Alexej. De Herdenkingskerk van de Heilige Alexis is een Russisch-orthodox kerkgebouw in Leipzig. De kerk werd gebouwd ter nagedachtenis aan de 22.000 Russische soldaten die in 1813 tijdens de Volkenslag bij Leipzig het leven lieten. Nog niet eerder waren wij in een Russische kerk. Van buiten een prachtig wit gebouw met een enorme gouden koepeltoren. Van binnen, niet groot maar wel een prachtige wand met honderden mooie iconen. Aan de zijkant was er een oud vrouwtje voor het entreegeld en de verkoop van artikelen. Zij vertelde een en ander over het ontstaan van de kerk en haar leven in Rusland en Leipzig. Zij woonde eerst in St. Petersburg. We kochten bij haar een CD met Russiche liederen, die we pas veel later thuis konden beluisteren. Zo mooi, van zware bassen tot hoge tenoren. Omdat het lopen voor Ger niet zo gemakkelijk ging, zijn we met de “beroemde rode hop on hop off” bus een tocht gaan maken door Leipzig. Onduidelijk was echter waar de opstapplaatsen waren voor de bus, normaal worden die goed aangegeven, maar hier in Leipzig niet. Het werd uiteindelijk toch nog een flinke wandeling door de stad, maar op het beroemde Augustplatz met het operagebouw konden we de bus in. Een gedeelte van de tocht ging ook door het oude deel van Leipzig, wat duidelijk nog niet gerestaureerd was uit de “DDR tijd”. Het contrast met de vernieuwde binnenstad was hierdoor wel erg groot.
Een bezoek aan de beroemde Auerbachs Keller konden we natuurlijk niet overslaan. Auerbachs Keller is het bekendste en tweede oudste restaurant in Leipzig. Als een van de belangrijkste wijnbars van de stad in de 16e eeuw, dankt het zijn wereldwijde reputatie aan Goethe’s toneelstuk Faust als de eerste plaats waar Mephistopheles Faust op reis neemt. Ger drinkt er een pul zwart bier, je moet alles eens proberen. Het bier smaakte naar Lakritz water. Enkele tafels verderop zaten 6 Duitse mannen luidruchtig aan hun lunch. In de korte tijd dat wij binnen waren (25 minuten) kregen zij 2x 12 grote pullen bier op tafel gezet. Zij waren vermoedelijk moed aan indrinken voor de voetbalwedstrijd Leipzig- St. Petersburg.
Riny was al eens eerder met haar vriendinnen op bezoek geweest in Leipzig (1999). Een van de vriendinnen woonde daar toen. Met enig zoeken vonden we haar appartement bij het park ook nog.
Donderdag maken we een boottocht over de kanalen van Leipzig. Een “oud inwoner van de DDR” is de kapitein en gids. Hij weet mooie details te vertellen over de verschillende gebouwen, maar vooral ook de bijzonderheden van de tijd voor de “Wende”. In diverse, nu mooie villa’s, waren voorheen diverse soorten fabrieken; zoals een leerlooierij, traktoronderelen en een loodfabriek voor krantenletters. Deze fabrieken loosden gewoon op de diverse kanalen, waardoor het water sterk vervuilde. Het sterk vervuilde water vernielde alle leven in de kanalen en op de oevers. Inmiddels is het water weer kraakhelder, zwemmen er weer vissen en zijn de oevers mooi begroeid. De kapitein wees ons ook nog op een oud “DDR winkel” Konsum. Deze winkel is speciaal voor de oude inwoners in stand gehouden.
Op zaterdag zijn we vroeg (6.00 uur) vertrokken om op tijd in Veldhoven te zijn voor een familiefeest. Deze keer ging het lekker snel, weinig verkeer, geen regen.
Omdat we Italy ook weleens eerder in het jaar wilden zien zonder alle drukte van andere toeristen gingen we in de maand mei met de auto naar Toscane. In een oude Toscaanse boerderij omgeven door 3000 m2 landerijen met eigen olijfbomen, fruitbomen, varkens en koeien gelegen op ruim 600 meter hoogte verbleven we 18 dagen. Om naar het dorpje Londa terug te rijden was het elke keer een bochtje links, een bochtje rechts over een redelijk smalle en steile bergweg. We waren vooraf al gewaarschuwd, je moet bij elke bocht toeteren, de inwoners van deze regio rijden nogal hard.
De boerderij was enkele jaren geleden volledig gerenoveerd, waarbij de authentieke kenmerken zijn bewaard. De ruimte die vroeger een beestenstal was, is nu een grote kamer met een enorme open haard. Op de eerste verdieping waren diverse slaapkamers met deuren en kozijnen vermoedelijk al enkele honderden jaren oud. Zo’n oude boerderij heeft muren van 60-80 cm dik. Is in de zomer natuurlijk heerlijk koel, maar ………. ook koud als het buiten nog geen zomer is. Naast de grote open haard op de begane grond waren er op de eerste verdieping nog 2 grote haarden. Om die alle drie te stoken heb je wel een knecht nodig om de boel warm te houden. Gelukkig waren er ook nog enkele “petroleum” kachels. De aanwezige elektrische kachels produceerde vooral veel lawaai door de ventilatoren, maar echt warmen, neeeeeee.
De ontvangst door Eliza en Emmanuele was allerhartelijks, zij waren uit Livorno overgekomen om ons wegwijs te maken in hun huis. We kregen van hen een fles heerlijke olijfolie uit eigen boomgaard en nog enkele andere typische locale gerechten.
De koeien met hun kalveren en de varkens liepen gewoon vrij rond, ook over ons terras. Heel gezellig en leuk ja, en wat krijg je dan, precies ………… stront waar wij onze stoelen wilden zetten om van de zon te genieten.
Als het ’s nachts ook koud is, moet je wel dicht tegen elkaar aan liggen om het een beetje warm te houden. “Elk nadeel heeft zo zijn voordeel” zei Johan Cruijff al eens.
De schilderachtige bosrijke omgeving van Londa maakte veel goed, met zijn authentieke dorpjes, waar ze het begrip ’toerist’ nog niet echt ontdekt hebben. Op een van de mooie dagen reden wij over lange kronkelige bergwegen naar de “borgho” Poppi. Een bovenop een heuvel gelegen pittoresk dorp, nog ommuurd met hoge wallen en een echte burcht, Italiaanser kun je het bijna niet vinden. Uiteraard raakt Riny hier aan de praat met een van de oudere bewoners. Hij gaf ons een kort stukje geschiedenis van het dorp, en klaagde ook over de leegloop door de jongeren. Op de mooie Piazza, kon hij diverse Palazzo’s aanwijzen waar niemand meer in woont.
Op eerdere vakanties zijn we al eens in Florence geweest, we hadden gehoopt dat het er nu in mei, minder druk zou zijn. Maar nee, overal stikte het van de toeristen, vooral Japanners en Amerikanen. We gingen naar Florence met de trein, een enkelspoor dieseltrein, op zijn gemakje en flink scheefhangend in de bochten, elke 4 à 5 kilometer stoppen in het volgende dorp. Over het traject van 18 km deden we ruim 46 minuten.
De 2 zondagen zijn we in een typisch Italiaanse restaurant gaan lunchen, opnieuw over smalle bergweggetjes naar een plek, waarvan je denkt, we zullen wel de enige zijn. Eenmaal aangekomen is er nauwelijks nog een parkeerplaats vrij. De menukaart, daar staan alleen maar heerlijke regionale gerechten op. Uiteraard veel wild, maar vooral ook huisgemaakte pasta’s en toetjes. Het is dan ook niet de gewoonte je te beperken tot alleen het hoofdgerecht. 5 à 6 gangen, ja dat is Italiaans. En dan bij voorkeur heel hard praten, zodat de mensen aan het einde van de lange tafel het ook nog kunnen horen.
We zijn ook nog een keer naar een groot outlet centrum in de buurt van Florence geweest. Nou eens, maar nooit meer. Gelukkig konden we op de terugweg nog langs een ‘bekend race circuit Mugello’. In de dorpen richting dit circuit stonden op elke 50 meter een camera voor de snelheidscontrole. Achteraf snappen we waarom, dit circuit is, vooral voor Ferrari een testcircuit.
Ook de betaalde toegang voor het toilet kan alleen met muntjes.
Maar woef -woef wat is het warm in Italië en die mensen praten allemaal zo raar. Gelukkig was er bij het nieuwe logeeradres een grote omheinde boomgaard met allemaal olijfbomen, waar Eva heerlijk kon rennen en graven. Ze is ook mee geweest naar de “blauwe zee” maar zwemmen met het vrouwtje, dat deed ze niet.
