de4jgt

Al jaren zeggen we als we van Italië naar Duitsland door Zwitserland rijden, hier willen we ook nog eens naar toe. Gelukkig hadden we dit jaar voldoende “guestpoints” gespaard. Als we met de boot Porto Torres -Genua aankomen in de haven van Genua wijst deze keer de navigatie een heel andere richting aan. Via Alessandria en  de San Bernardino tunnel rijden wij met het zicht op de zuid-oost kant van de Mont Blanc Zwitserland binnen. Na een kronkelige bergweg komen we uit in de Val de Bagnes. In een klein bergdorp op ruim 1500 meter hoogte met de naam Fionnay ontmoeten we Virginie & Yvan in hun chalet Le Braconnier (de stroper). Virginie laat met trots een handbewerkt houten tableau zien waarop haar vader is afgebeeld.

Na de nodige instructies over de pelletkachel, de houten vloer en de sortering van het huisafval is het tijd om alle spullen voor de 5e keer van de auto te verhuizen, deze keer naar het chalet. Dat is nogal een dingetje, want zoals gebruikelijk in deze regio is de woonruimte op de eerste verdieping. Via enkele rotsblokken, een steile trap, en een wat wiebelig balkon kunnen de spullen naar binnen. Maar wel eerst de schoenen uit!!.

Fionnay is een klein dorpje van 300 inwoners nabij een witte elektriciteitscentrale. De donker bruine karakteristieke houten huizen staan allemaal redelijk dicht op elkaar en zijn nu buiten het skiseizoen slechts met een enkele toerist bezet. Eva kan haar lol op, in de directe nabijheid zijn enkele mooie groene grasvelden. Ze moet wel aan de lange lijn blijven in verband met het aanwezige wild.

Op de achter het huis gelegen bergwand zouden ook herten, marmotten en ander wild lopen. Wij hebben slechts enkele vaarzen gezien en gehoord. Ze hebben van die lekker rammelende bellen om.

We arriveren op zaterdagmiddag (voor het Pinksterweekend) en ja dan is het scharrelen met de boodschappen. Gelukkig is er onderweg in een dorpje nog een bakker open. Op de weg naar Fionnay is er ook nog een boer, waar we verse kaas en eieren kunnen kopen.

In de nabijgelegen grotere plaats Verbier zijn een tiental skiliften, maar ja om daar mee het landschap te bekijken en dan € 50 voor een retourtje te moeten betalen, oef dat is wel een beetje te gek. Op de weg naar Verbier wijst de navigatie ons de richting. Via een mooie weg, die overgaat in een smalle weg, vervolgens in een gravel weg, dan een weg met borden opgebroken weg. Wat doen we gaan we door of niet? Gelukkig komt er een gezin met enkele jonge kinderen op de fiets langs. Ok, we rijden dan toch maar door. Het uitzicht is adembenemend en bij elke bocht van de weg weer anders. 

Op Pinksterzondag is bijna alles gesloten, gelukkig is er nog een kleine chocolade konditorei met een klein terras die wel open is. We verwennen onszelf met een bananencake gebakje en espresso / cappuccino.

Heel vreemd is dat de temperatuur overdag tussen de 3-7 graden is, maar het eigenlijk niet echt koud aanvoelt. Er zijn diverse mensen die in hemdsmouwen en korte broek rondlopen. Vanuit ons keukenraam zien we mensen met volledige bepakking en ski’s de berghellingen oplopen. Bij navraag blijkt er na een forse wandeling van ruim twee uur bergop, een mooi skigebied te zijn. Ook aan de bomen en de bloemen is te zien, dat de lente hier nog moet beginnen. Fionnay ligt aan het einde van een lange bergweg in het dal. Steeds als we ergens naar toe moeten passeren we 2 donkere tunnels.

In tegenstelling met andere tunnels in de bergen zijn deze tunnels niet in de bergwand geboord maar uitgehakt. Zag er wel heel griezelig uit.

Opvallend is de “reinheid” van de publieke ruimten, de wegen en de bermen, parkeerplaatsen en openbare toiletten. Nergens vuil of graffiti. Zelfs op zondagochtend wordt het openbare toilet in het dorp nog schoongemaakt. Vooraf waren we al geïnformeerd dat het leven in Zwitserland redelijk duur is, maar dat viel toch behoorlijk tegen. Een bakje lasagna voor € 24 in het lokale restaurantje is toch redelijk aan de prijs.

We hebben genoten van de rust, de stille, de prachtige vergezichten, de besneeuwde bergtoppen, de klaterende beekjes, maar volgende keer toch maar weer naar een land met meer betaalbare prijzen.

*******************************

schuif of druk op de pijlen voor meer foto’s

We maken eerst een tussenstop bij het vakantiehuis van Marjolein en Robert Jan in de buurt van Brignoles (Frankrijk). Na enkele gezellige dagen samen met hen en de kleinkinderen reizen we door naar Genua.

Daar nemen we op 29 april de nachtboot naar Sardinië. We hebben een speciale buitenhut, waarin ook Eva mag slapen. Voor haar is het wel een heel lange nacht. Er zou een uitlaatplek zijn op de boot, maar Eva is gewend aan gras, maar ja dat hebben ze niet op de boot. Na aankomst in Porto Vecchio hebben wij maar snel een groot grasveld opgezocht voor Eva. Van hieruit rijden we ruim 250 km naar de zuid-oostkust Cala Sinzias. We worden hartelijk ontvangen door Martina en Antonio.

Zij hebben in een vakantiecomplex een leuk villa op 500 meter van het strand.Nadat we alles hebben uitgepakt, gaan we naar het prachtige witte strand. Nou daar had Eva veel zin in. Lekker met haar kont in het water en daarna rollebollend door het zand. Ondanks de redelijk straffe wind is het goed toeven op het strand en de nabij gelegen strandtent. Omdat het nog vroeg in het seizoen is, zijn de traditionele opgestelde parasols en strandbedden gelukkig nog niet aanwezig. De dagen erna maken we nog enkele leuke autoritten in de bergachtige omgeving. Heel vaak hebben we tijdens de autorit een doorkijk naar de azuurblauwe Middellandse zee De streek heeft de bekende naam Costa Rei met als belangrijkste plaats Muravera. We hebben het geluk dat het buiten het seizoen is, we kunnen met de auto tot heel dicht bij een mooi uitkijkpunt rijden; Sentiero scoglio di Peppino.

Op vrijdag 10 mei sluiten we het verblijf in deze villa af en rijden naar Girasole waar we onze vrienden Donatella en Sebastiano ontmoeten. Met hen hebben we een ruil gehad in 2010 en daarna is de vriendschap gebleven. Ook in 2013 en 2016 hebben wij hen ontmoet. Met duizend en een kussen worden we ontvangen. Binnen de kortste tijd is het Italiaanse taalniveau van Riny als vanouds. De spraakwaterval van Donatella houdt niet op. We hebben elkaar natuurlijk ook veel te vertellen, over de kinderen en de kleinkinderen.

   ……….

Haar vader Nino is inmiddels overleden, haar moeder en blinde broer Sergio verblijven in een verzorgingshuis.  We mogen slapen in het appartement onder het huis. Met Donatella en Sebastianio maken we enkele leuke trippen in de omgeving, onder andere naar Torre di Bari en het mooie strand met de naam Spiaggia di Coccorocci. ’s Avonds rijden wij naar het hoog in de bergen gelegen Baunei. We worden getrakteerd op een diner in een traditionele herdershut. Maar ja, dat is wel afzien voor de auto. Over een keien en kiezelpad rijden we ruim 5 kilometer hotsend en botsend de berg op. Uiteindelijk komen we bij het restaurant aan, waar het nog niet zo gemakkelijk is om te parkeren. De typische Sardijnse gerechten smaken heerlijk. In het donker moeten we hetzelfde keienpad weer terug. We zijn met zijn vieren blij als we uiteindelijk weer op gewoon asfalt rijden.

Zondag 12 mei ontmoeten we de moeder van Donatella, we rijden in 2 auto’s naar het verzorgingshuis waar Sergio woont. Opnieuw bergop – bergaf rijden we kilometers lang door een vrijwel verlaten gebied. Uiteindelijk gaan we naar een soort van der Valk restaurant waar hele Sardijnse families aan grote tafels de lunch gebruiken.

…..

Op maandag 13 mei rijden we naar het appartement van Donatella en Sebastiano in Quarto St. Elena. Het appartement is van binnen heel mooi ingericht. Aan de buitenkant van het flatgebouw hangen schilders als acrobaten aan lange touwen om de buitenmuren van de appartementen te restaureren. De omgeving is een groot contrast met Girasole en de Costa Rei. Quarto St. Elena is een buitenwijk van Cagliari, het verkeer en de bedrijvigheid op het industrieterrein is duidelijk hoorbaar.

In Cagliari is een speciaal strand waar de honden mogen los lopen. Hier steelt Eva opnieuw de show door met haar kont verschillende keren in het zeewater te gaan zitten.

Op 17 mei nemen we weer de avondboot in Porto Torres richting Genua.

schuif of druk op de pijlen voor meer foto’s

We waren er wel aan toe, een warme vakantie in het mooie zonnige Italië. Deze keer hebben we  voor “guestpoints” een ruil geregeld in een vakantiehuis, 50 meter van het strand in Castiglione della Pescaia, een vissersdorp in Toscane. We rijden voor de verandering via Frankrijk en een mooie klim naar de Mont Blanc tunnel op weg naar Italië. Vlak na de Italiaanse grensovergang zoeken we via Booking.com een hotel. Gelukkig is er eentje dichtbij voor een leuke prijs. Na 30 steile bochten komen we op ruim 2300 meter hoogte bij het hotel, met een prachtig uitzicht op het dal en op de zuidkant van de Mont Blanc.

De volgende ochtend rijden we via bochtige autowegen met heel veel tunnels en bruggen via de westkust naar Genua-La Spezia-Luca-Livorno naar de bestemming. Na een telefoontje met onze gastvrouw staan we 15 minuten te wachten voor een groene gesloten poort. Gelukkig belt Lucia zelf en wijst ons de weg naar de goede poort. Lucia rijdt ons voor naar het huisje. Door ervaring wijs geworden markeer ik meteen de plek in mijn GPS van de auto. We zijn meteen vol lof over de ligging van het huis, bovenop een duinheuvel. Deze ligging houdt wel in dat er veel trappen zijn, maar ja.

Via het terras kunnen we via een eigen paadje direct naar de Middellandse zee. Het duurt dan ook niet lang, dat Eva na de lange autorit verkoeling zoekt in het zeewater. Nadat we een rondleiding hebben gehad van Lucia  vertrekt zij naar Florence. In de namiddag gaan we in het dorp boodschappen doen. Terug op het terrein van Roccamare volg ik de GPS, maar door de vele bomen in het bos, hapert die soms. De bijrijder weet het zeker; het was toch gewoon rechtdoor? Na diverse omzwervingen op het terrein rijden we terug naar de hoofdingang. Gelukkig komen we met de aanwijzingen van de portier uiteindelijk bij het huis. Het huis ligt gewoon heerlijk. Vanuit onze slaapkamer kijken we elke ochtend recht in de zon naar de zee.

De volgende dagen gaan we elke dag naar het strand. We hebben daar een eigen “strandhuisje”. Eva gaat zelf diverse keren het water in. Ze zwemt zelfs als we haar frisbee wat verder het water ingooien. Thuis is ze heel waaks, maar hier op vakantie is er geen afrastering bij het huis. Dus, is het halve terrein en het strand het gebied wat Eva bewaakt.

We hadden eerder goede ervaringen met het lunchen in een bergdorp, dus dat doen we nu weer. In Tirli eten we in een klein familierestaurant een geweldige Italiaanse lunch. Meestal gaan we in het dorp naar een van de locale winkels, maar gelukkig is er in Grosseto ook een heel mooi nieuw groot winkelcentrum.
We zijn wel een beetje lui, veel zin om tochtjes in de buurt te maken hebben we niet.
Gelukkig zijn wij er in het naseizoen. Aan alles is te zien dat dit gebied in de zomer overstroomd wordt met toeristen. Nu zijn er vooral veel campers met pensionado’s.

Een van de laatste dagen gaan we op aanwijzing van Lucia in een lokaal visrestaurant eten. Riny bekijkt de kaart en zegt, “Ze hebben hier alleen maar vis”. Tja wat moet je daar dan weer op zeggen. Gelukkig mogen we uit een grote bak een lekker tong uitzoeken. Op onze terugreis rijden we via Zwitserland en Duitsland terug. Opnieuw laat de GPS ons in de steek. In verband met een groot ongeluk op de autoweg moeten we via binnenwegen naar ons hotel. Volgens aanwijzingen was het maar 23 km. Maar na 1 1/2 uur rijden over kronkelige binnenwegen wordt het al donker en als we dan ook nog in het donkere bos van het Schwarzwald op een bospad belanden vrezen we dat we de nacht tussen de wilde varkens in de auto moeten doorbrengen. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch het hotel te vinden. Het is al bijna 21:00 geweest, het eerste wat wij vragen is, kunnen we nog iets eten? De keuken was al dicht, maar ze hebben blijkbaar medelijden met ons. We krijgen alsnog een heerlijke grote schnitzel met friet. Als we weer in Breskens zijn zien we dat Carmen en haar vriend ons huis prima hebben achtergelaten.

Eva mocht tijdens de vakantie bij ons op de slaapkamer slapen. Voor haar is het wennen, dat dat thuis niet meer mag.

Vanuit een koud en nat Nederland vertrokken we 18 augustus naar Frankrijk,  Saint Dennis on Bourg een klein dorpje dichtbij Bourg en Bresse. Het was even puzzelen met het zoeken van de sleutels, uiteindelijk lukte het ons de remote-controle van de poort te vinden en de huissleutels hoog verstopt in een vogelhuisje. Een prachtige zuid-Franse villa met een mooie grote tuin, omringd door een veelheid van zuiderse bomen. Mooie dennen en cipressen, inclusief enkele eekhoorns. Van 18 graden in Nederland naar 38 graden is wel een groot verschil, dat was wel heel veel wennen. Maar goed we hadden aanwijzingen gekregen om “de warmte te managen”.

Het mooie grote zwembad nodigde uit om verkoeling te zoeken, maar daar dachten de muggen anders over. De vrouwelijke muggen op zoek naar vers bloed, hadden aan ons voldoende huid om zich lekker vol te zuigen. Met de aanwijzing dat er ook tijgermuggen waren, verminderde al snel ons zwemplezier. Het is altijd een droom geweest om bij ons eigen huis een zwembad aan te leggen, maar gelet op al het bijkomende werk, wegscheppen van naalden en bladeren op het wateroppervlakte, zuurgraad en chloorgehalte in laboratoriumbuisjes meten, in de kelder diverse pompen en kleppen regelen. Nee dat gaan we maar niet meer doen bij ons huis.

Eva had haar eigen bamboebos, met meters hoge bamboe stengels. Met een heel mooi terras en lekker warme zwoele avonden was het natuurlijk goed toeven tot in de kleine uurtjes.

De vlakbij gelegen kerk, liet elk half uur de klokken 2x bengelen, ook in de nacht. Met een langdurig “concert” op de vroege zondagmorgen.  

Gelukkig koelde het de 2e week van onze vakantie iets meer af naar voor ons gewone temperaturen. Op aanwijzing van Marie en Samuel hebben we enkele leuke dorpjes in de omgeving bezocht. Châtillon sur Challaronne met zijn prachtige 17e eeuwse overdekte marktplaats Pérouges met zijn keienstraatjes en oude gevels en mooie viaduc de Cize-Bolozon.

 

 

Onze reis naar Schotland startte met een rit via de Eurochannel. Eerst moest Eva gecontroleerd worden bij de PetsControl, maar dan begint het avontuur. Via een zigzag van afgebakende stukken op een groot parkeerterrein naar de trein. Na 30 minuten kom je in een andere wereld terecht. De reis van zuid Engeland naar het noorden verloopt voorspoedig. Met een overnachting in een oud hotel rijden we ’s ochtends al snel Schotland in en kunnen genieten van de bijzondere landschappen. Aangekomen in Perth ontmoeten we de ouders van onze ruil-gasten. Met een heerlijke Zuid-Afrikaanse tongval worden ons de diverse ruimten getoond in ” het kasteel”. De oude Victoriaanse Koloniale woning is zo groot, dat wij elkaar regelmatig kwijt zijn. Beneden is er een grote eetkamer, een lounge, tv-videokamer, grote ontvangsthal met trap en dan een gedeelte voor het vroegere dienstpersoneel, met een keuken, butler-ruimte, diverse werkruimtes en een mooi betegelde gang. Het oude bel-systeem voor de “maid” was er nog steeds. Boven zijn er 5 slaapkamers met 3 badkamers. Wij mochten slapen in de gastenkamer met een 500 jaar oud bed uit een Wales-kasteel. De hele benedenverdieping heeft heel veel antieke houtornamenten,  deuren,  lambrisering, luiken voor de vensters en vooral de parketvloer is erg mooi. De plafonds in de grote ruimten hebben alle prachtige plafondornamenten.

Zoals het vroeger was, kunnen we alleen via de dienstbode-ingang aan de achterzijde in de woning komen. De grote houten voordeur staat wel vaak open om het zonlicht naar binnen te laten komen, maar die werd alleen maar gebruikt voor ontvangst van belangrijke gasten.

Wij voelen ons in dit huis koning en koningin.

Het Schotse landschap vinden wij heel erg mooi. Uiteraard heel veel groen, maar vooral de prachtige bossen in de directe omgeving van Perth met eeuwenoude oude bomen zijn zo mooi om jaloers op te zijn. Elke dag maken we wel een wandeling in een van de parken of bossen samen met Eva. Ze kan jammer genoeg niet los lopen, overal ruikt zij de geur konijnen, vossen en andere dieren. We gaan naar het uiterste oosten van deze regio een klein vissersdorp Crail. Nadat we hebben gegeten in een klein restaurant (East Neuk!) met een winkeltje erbij, raken we elkaar kwijt. Ik ga betalen en denk dat Riny alvast naar buiten is gelopen. Buiten denk ik dat ze alvast naar de auto is gelopen. In het afgelegen dorp is er geen GSM verbinding. Uiteindelijk krijgen we weer contact, maar ja toen was ik al bij de auto. Een van

de andere dagen maken we een tocht naar het zomerkasteel van de Queen “Balmoral”. De landschappen van de Highlands zijn heel mooi, glooiend en bedekt met een groene deken in afwisselende groen / geel / grijze kleuren. Op het landgoed Balmoral mag ik met mijn ” Blue Badge” tot dicht bij het kasteel rijden. Het is overigens zeer opvallend, dat in de UK er zeer veel voorzieningen zijn voor mensen met lichamelijke beperkingen. Overal dichtbij de ingang van een winkel of museum verschillende grote afgebakende parkeerplaatsen.

Een van onze mooiste tochten maken we naar Glen Coe aan de westkust. Opnieuw dwars door de Highlands. Regelmatig maken we een stop om van het landschap te genieten. Wij zijn niet de enige die dat doen, ook Japanners om hun sportschoenen en regenjassen aan schieten honderden foto’s. Ondanks de vele toeristen op de route is het een bijzondere tocht en dat met mist en regen, maar ja, dat is het typische Schotse weer blijkbaar. In een restaurant in Glencoe worden we voor het eerst met Eva naar buiten gestuurd om op het terras te gaan zitten. De Schotten zijn zeer vriendelijk voor honden, vaak willen ze haar aaien. In een leuk winkeltje koop ik hier mijn handgemaakte Schotse pet.

In het centrum van Perth zien we een winkel waar je de echte Schotse kilt kunt kopen. Een volledige kilt inclusief schoenen, bovenstuk en sierraden begint vanaf 1500 Schotse Pond.

Op onze terugweg brengen we ook nog een bezoek aan Bart en Keetie in Milton Keynes. Hun nieuwe huis hadden we nog niet eerder gezien. Alhoewel het een mooi groot huis is, was het voor ons toch een flinke overgang. Van een kasteel naar nieuwbouw woning. Maar goed, dat wij niet meteen waren doorgereisd naar ons eigen “kleine huisje”. Met een eigen kweek van groenten en andere producten maakte Keetie een heerlijke salade. Wij trakteren hen op een etentje in een India’s restaurant. Keetie wist wel raad met de voor ons onleesbare gerechten. Het restaurant was een restaurant waar alleen locale Indiërs komen. Wij waren de enige blanke mensen. De keuze van Keetie was perfect, een mengeling van zoet, zuur en pittig.

Voor een korte vakantie togen we naar de Woerdense verlaat, een ruil in het groene hart met zijn vele slootjes en kleine riviertjes. Bij de mooie villa gelegen onder aan de dijk van de Kromme Mijdrecht hadden we een schitterend en ver uitzicht over het veenlandschap. De 2 varkens en 4 eenden kregen dagelijks een flinke portie voer. Het gezegde: “Je vreet als een varken” hebben we hier letterlijk ervaren. Tjee zeg wat maken die varkens een hard en smakkend geluid bij het eten.

De omgeving met veel kleine dorpjes zoals Harmelen, Kockengen, Kamerik, Nieuwkoop en Aarlanderveen verblijden wij met ons bezoek.

Al rijdend over de smalle weggetjes, waarbij het water in de naastgelegen rivier hoger was dan de weg, waren we blij hier niet met dichte mist of gladheid te moeten rijden. Voor je weet is je auto een boot. De mogelijkheid om gebruik te maken van de roeiboot en de steiger om te gaan zwemmen vonden we een beetje veel van het goede bij het frisse weer.

Op verzoek van Matthias en Jana ruilden we eind augustus begin september met hen in Allensbach, een dorp gelegen aan de Bodensee, dichtbij Konstanz en de Zwitserse grens.

Allensbach is een langgerekt dorp met in de oude kern, diverse mooie oude vakwerkhuizen en een klassieke kerktoren met bolvorm. Vanaf het balkon op de eerste verdieping hadden we een schitterend uitzicht over de Bodensee met aan de overzijde van het meer de Zwitserse bergen. Op loopafstand van het huis kwamen we via een lage spoorwegtunnel en een smal pad bij de oevers van het meer. Eva kon haar lol op met het ophalen van een stok. De oevers zijn bedekt met stenen en ze zijn de eerste 20 meter heel ondiep. De omgeving heeft een zeer zacht klimaat, in diverse tuinen en parken stonden mooie bananenbomen.  Veel van de oevers aan de Bodensee zijn privéterrein. Een leuke wandeling maken langs het meer, kan alleen via enkele parken.

Het huis was een nieuwbouw huis met 2 verdiepingen gelegen in een sjieke wijk. Voorzien van veel moderne technieken en domotica, maar vooral heel veel kastladen. Het duurde even voor we onze weg konden vinden in het huis.

Als snel kwamen we erachter dat Duitsland niet echt hond-vriendelijk is. Bij diverse winkels – eetgelegenheden mocht Eva niet mee naar binnen. Als we ergens bij een strand wilden gaan wandelen, stond er meestal een bord, verboden voor honden. Gelukkig waren er in de directe omgeving wel heel veel mooie loof~ en dennenbossen. Het zal wel het Duitse gevoel voor “Ordnung” zijn, maar ook hier merkten we dat honden “vreemde” dieren zijn. Bij elke bosingang staat een vuilnisbak met plastic zakjes voor het opruimen van de hondenpoep. Net alsof alle loslopende wilde varkens – reëen en konijntjes geen drollen laten liggen.

Een bezoek aan de mooie binnenstad van Konstanz was een leuke uitstap. Ook de rit naar de hoge bergen en oogverblindende groene dalen in Zwitserland was heel mooi.

Opmerkelijk blijft het dat het digitale betalingsverkeer nog niet overal is ingeburgerd. Bij de bakker in het dorp bestelde ik een paar heerlijke koeken en een zwartbrood. Toen ik wilde betalen met mijn I-Watch wees de winkeldame mij op het etiket “alleen contante betaling”. Ook de betaalde toegang voor het toilet kan alleen met muntjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*********************************