Eindelijk konden we weer op reis naar Italië, na 2 jaar reisbeperkingen in verband met Corona, maakten wij een lange reis naar Puglia samen met onze Friese Stabij Eva. Wij hadden al eerder meer dan 2000 autokilometers gemaakt, maar ja hoe zou dat gaan met Eva.
Nou geweldig, Eva had haar eigen verhoogde zitting op de achterbank, zodat ze soms ook nog eens naar buiten kon kijken. Voor haar was het natuurlijk bij elke stop, weer even flink snuffelen op een kleine strook gras. Na een overnachting in Tirol op de slaapkamer van de baasjes de volgende dag weer verder.
Maar woef -woef wat is het warm in Italië en die mensen praten allemaal zo raar. Gelukkig was er bij het nieuwe logeeradres een grote omheinde boomgaard met allemaal olijfbomen, waar Eva heerlijk kon rennen en graven. Ze is ook mee geweest naar de “blauwe zee” maar zwemmen met het vrouwtje, dat deed ze niet.
De villa in Galatone stond in een mooi park met heel veel olijfbomen. Het huis zelf was klein, maar met het mooie warme Italiaanse weer leef je toch eigenlijk altijd buiten. Het grote overdekte terras, was grotendeels onze verblijfplaats tijdens deze vakantie.
De ontvangst door de vader van de gastheer was geweldig. Hij verwelkomde ons en gaf een uitgebreide rondleiding. Eerder hebben we nog niet meegemaakt dat we zo’n aanvullende “service” kregen. Regelmatig kwam Graziano een praatje maken, of hielp ons met het een of ander.
De omgeving viel wat tegen, veel droge dorre velden. Helaas was de vernietigende werking van een bacterie die de olijfbomen aantast op sommige plaatsen al goed zichtbaar. Dit was op sommige plekken een zeer trieste aanblik. Ook de huizen met overwegend platte daken zagen er wat on-italiaans uit. Wij vermoeden dat de Griekse invloeden duidelijk hun werk hebben gedaan.
Gelukkig was de zee dichtbij met enkele zeer mooie “Malediven” stranden. Een bezoek aan de oude binnenstad van Nardò en Lecce was de moeite waard. Karakteristieke Italiaanse piazza’s met enkele mooie kerken. Bij ons bezoek aan Puglia in 2007 kochten we een grote bruine Italiaanse capasono (amphoro) in Grottaglie. De eigenaar van de Ceramica van toen, was er nog. Hij voelde zich zeer vereerd, dat wij opnieuw in zijn zaak waren.
