2022-52 Italië Pie’ di Via Salsomaggiore

Na een reis van ruim 900 km kwamen we in een mooi groen en heuvelachtig gebied. Wat een verschil met de gele dorre vlaktes in Puglia. Na een telefoontje van onze aankomst, maakten wij kennis met Maureen (onze gastvrouw). Zij reed ons voor via steile haarspelbochten en een glibberig kiezelpad naar het huis. Bij aankomst moesten wij eerst genieten van het betoverend uitzicht over de Apennijnen. Maureen gaf ons een uitgebreide rondleiding in haar mooi gerestaureerde boerderij. De boerderij had nog veel authentieke dingen, zoals een echt bakhuis met pizzaoven, mooie plafonds met houten balken en vooral een schitterend balkon op de eerste verdieping. Vanaf dit balkon kon je bij helder weer de Zwitserse Alpen zien kijkend over de Povlakte. Omdat het haar eerste HomeExchange was, had ze haar uiterste best gedaan om alles zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Nou dat was prima gelukt. In de eindevaluatie hebben we Maureen ook een goede beoordeling gegeven.

Helaas voor Eva kon ze niet vrij rondlopen, de omliggende heuvels waren zo stijl, dat wij het niet aandurfden om haar los te laten lopen. Een verdwaald konijn en Eva zou in geen velden of wegen meer te bekennen zijn.

De grote nabijgelegen stad Salsomaggiore is een echte Romeinse badplaats met een prachtige Thermengebouw. Jammer maar het gebouw met een schitterende mozaïek voorgevel ging pas in augustus open. Gelukkig waren hier de pizzeria’s open op een voor ons gemakkelijk tijdstip. Eindelijk na 4 weken konden we tijdens de lunch genieten van een echte Italiaanse pizza.

Omdat de heenweg moeizaam was, gaf Maureen aan dat er ook nog een andere weg naar het dorp was, die zou gemakkelijker te berijden zijn, maar 200 meter kiezel, daarna “gewoon” asfalt. Ok, dat klopt die weg was inderdaad beter te rijden, maar ja hoe kom je terug? Voor het eerst liet de GPS-navigatie van de auto ons goed in de steek. Nadat wij voor de 2e keer terecht kwamen op een boerenerf, kwam de boer naar buiten om te vragen of we verdwaald waren. Ja we wilen naar het huis van Maureen. Gelukkig kende die boer Maureen, maar zei hij, die is er nu niet. Ok met handen en voeten en vooral heel veel lange Italiaanse zinnen wees hij ons de weg. Riny kon het Italiaans prima volgen, maar met aanwijzingen met 10 opeenvolgende splistingen raak je al snel weer de weg kwijt. Bij de 3e keer verkeerd rijden viel ook de navigatie via Google uit, geen verbinding. Ja dat heb je zomaar in de bergen. Ok, teruggereden naar de weg die Maureen ons de eerste dag had voorgereden. Eindelijk weer thuis.

Die weg naar het dorp was sowieso een dingetje, glijden en glibberend, grote gaten en kiezels vermijdend is het niet een uitnodiging om ’s avonds nog even lekker naar het dorp te gaan. Maar dat was geen straf, op het balkon genieten van een lekkere espresso en een glaasje wijn hoorden wij de vele vogels zingen, de vuurvliegjes heen en weer vliegen en soms het gescharrel van een stel kleine eekhoorntjes met een zwarte staart. Zij hadden een nestje gemaakt in de holle dakstenen en gingen bij de invallende duisternis op jacht in de klimop.