2023 Italië Roccamare 58

We waren er wel aan toe, een warme vakantie in het mooie zonnige Italië. Deze keer hebben we  voor “guestpoints” een ruil geregeld in een vakantiehuis, 50 meter van het strand in Castiglione della Pescaia, een vissersdorp in Toscane. We rijden voor de verandering via Frankrijk en een mooie klim naar de Mont Blanc tunnel op weg naar Italië. Vlak na de Italiaanse grensovergang zoeken we via Booking.com een hotel. Gelukkig is er eentje dichtbij voor een leuke prijs. Na 30 steile bochten komen we op ruim 2300 meter hoogte bij het hotel, met een prachtig uitzicht op het dal en op de zuidkant van de Mont Blanc.

De volgende ochtend rijden we via bochtige autowegen met heel veel tunnels en bruggen via de westkust naar Genua-La Spezia-Luca-Livorno naar de bestemming. Na een telefoontje met onze gastvrouw staan we 15 minuten te wachten voor een groene gesloten poort. Gelukkig belt Lucia zelf en wijst ons de weg naar de goede poort. Lucia rijdt ons voor naar het huisje. Door ervaring wijs geworden markeer ik meteen de plek in mijn GPS van de auto. We zijn meteen vol lof over de ligging van het huis, bovenop een duinheuvel. Deze ligging houdt wel in dat er veel trappen zijn, maar ja.

Via het terras kunnen we via een eigen paadje direct naar de Middellandse zee. Het duurt dan ook niet lang, dat Eva na de lange autorit verkoeling zoekt in het zeewater. Nadat we een rondleiding hebben gehad van Lucia  vertrekt zij naar Florence. In de namiddag gaan we in het dorp boodschappen doen. Terug op het terrein van Roccamare volg ik de GPS, maar door de vele bomen in het bos, hapert die soms. De bijrijder weet het zeker; het was toch gewoon rechtdoor? Na diverse omzwervingen op het terrein rijden we terug naar de hoofdingang. Gelukkig komen we met de aanwijzingen van de portier uiteindelijk bij het huis. Het huis ligt gewoon heerlijk. Vanuit onze slaapkamer kijken we elke ochtend recht in de zon naar de zee.

De volgende dagen gaan we elke dag naar het strand. We hebben daar een eigen “strandhuisje”. Eva gaat zelf diverse keren het water in. Ze zwemt zelfs als we haar frisbee wat verder het water ingooien. Thuis is ze heel waaks, maar hier op vakantie is er geen afrastering bij het huis. Dus, is het halve terrein en het strand het gebied wat Eva bewaakt.

We hadden eerder goede ervaringen met het lunchen in een bergdorp, dus dat doen we nu weer. In Tirli eten we in een klein familierestaurant een geweldige Italiaanse lunch. Meestal gaan we in het dorp naar een van de locale winkels, maar gelukkig is er in Grosseto ook een heel mooi nieuw groot winkelcentrum.
We zijn wel een beetje lui, veel zin om tochtjes in de buurt te maken hebben we niet.
Gelukkig zijn wij er in het naseizoen. Aan alles is te zien dat dit gebied in de zomer overstroomd wordt met toeristen. Nu zijn er vooral veel campers met pensionado’s.

Een van de laatste dagen gaan we op aanwijzing van Lucia in een lokaal visrestaurant eten. Riny bekijkt de kaart en zegt, “Ze hebben hier alleen maar vis”. Tja wat moet je daar dan weer op zeggen. Gelukkig mogen we uit een grote bak een lekker tong uitzoeken. Op onze terugreis rijden we via Zwitserland en Duitsland terug. Opnieuw laat de GPS ons in de steek. In verband met een groot ongeluk op de autoweg moeten we via binnenwegen naar ons hotel. Volgens aanwijzingen was het maar 23 km. Maar na 1 1/2 uur rijden over kronkelige binnenwegen wordt het al donker en als we dan ook nog in het donkere bos van het Schwarzwald op een bospad belanden vrezen we dat we de nacht tussen de wilde varkens in de auto moeten doorbrengen. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch het hotel te vinden. Het is al bijna 21:00 geweest, het eerste wat wij vragen is, kunnen we nog iets eten? De keuken was al dicht, maar ze hebben blijkbaar medelijden met ons. We krijgen alsnog een heerlijke grote schnitzel met friet. Als we weer in Breskens zijn zien we dat Carmen en haar vriend ons huis prima hebben achtergelaten.

Eva mocht tijdens de vakantie bij ons op de slaapkamer slapen. Voor haar is het wennen, dat dat thuis niet meer mag.