de4jgt

Tijdens de paasvakantie verblijven we midden in het centrum van Rennes, met uitzicht op het marktplein, stadhuis en opera. Het huis is een oud houten huis, volledig gerenoveerd met mooie oude stijlkenmerken. Rennes is een heel gezellige stad, met een leuk oud centrum.De 2 zaterdagen waren wij elk uur getuigen van een bruiloft op het stadhuis. In de ochtenduren meestal een Frans koppel, in de middaguren koppels met een buitenlandse nationaliteit, steeds met andere gebruiken, muziek, zang, dansen en luid toeterende auto's.
Een bezoek aan het eiland St. Michel zat natuurlijk in onze planning. Gelukkig waren wij er in het voorseizoen. Zichtbaar was dat je in zomer rekening moest houden met lange wachtrijen. De Bretonse kust staat natuurlijk bekend om zijn lekkernijen uit de zee. Ger heeft 2x een schaal heerlijke oesters opgepeuzeld. De mooie oude vakwerkhuizen in de binnenstad, waren gelukkig gespaard gebleven bij een grote stadsbrand in de 18e eeuw.
Rennes is een aanrader als stad in het voorjaar en najaar.

Een zomervakantie / huizenruil in ons geliefde Italië, zat er dit jaar niet in. Een vakantie hoog in de Pyreneeën was een aardig alternatief.
Tegen een stijl berghelling ligt ons vakantiehuis, in oude boerenstijl. Gezellig klatert er buiten een riviertje en is er in de tuin een waterval. Het dorpje zelf is helemaal ingesteld op het skitoerisme. Voor ons niet echt gezellig, met al die souvenirwinkeltjes, maar alla. De omgeving is des te mooier. Met de auto maken we enkele mooie tochten over de bergwegen. Het uitzicht is geweldig en leent zich voor vele mooie foto's.
Gebruikelijk is dat je bij aankomst een klein presentje krijgt. Ditmaal een lekkere fles wijn en iets in blik. Eendenpoten in eigen vet. Volgens kenners een lekkernij. Na op internet een bereidingswijze te hebben uitgezocht, maken we het blik open. Ongelooflijk, wat komt daar vreemde lucht uit, het blik verdwijnt rechtstreeks in de vuilnisbak.
Op een van de ochtenden worden we gevraagd, de auto op een andere plek te zetten, ivm een verbouwing bij de buren. Een uurtje later komt er een vrachtwagen met een grote hijskraan over het smalle bergpad aangereden. Vlakbij ons huis, moet ie een scherpe bocht draaien, de chauffeur en aannemer lopen 10x heen en weer, en dan begint het spektakel, links een beetje, rechts een beetje, vooruit, achteruit, met de wielen een boom raken in het bos, slippen in het grint en de modder. Ok, het lijkt te lukken, totdat ie met de zijkant van de vrachtauto een van de ijzeren poortpalen raakt. Nou dan slijpen we die toch met een grote slijptol weg. Na 2 1/2 uur is de weg weer vrij en de hijskraan op zijn plaats.

Op een van onze tochten rijden we plots over een kiezelweg, normaal zouden we terugrijden, maar omdat enkele honderden meters voor ons een grote vrachtwagen rijdt, gaan we verder. Uiteindelijk komen we uit bij een van de vele skistations. Het uitzicht is fenomenaal, later wordt het iets mistiger en wordt het tijd om terug te keren. Op de terugweg ziet Ger een mooie grote roofvogel vliegen, die hij graag wil vangen met zijn digitale camera met telelens. Als hij achterin de camera wilt pakken, hoort ie Riny gillen, de auto begint te rijden, Ger probeert de auto te stoppen, komt te vallen en zijn knie komt onder het achterwiel. Ger houdt er een flinke wond aan zijn knie aan over, en Riny is van de escapes flink geschrokken. Nadat de wond verbonden is (toch wel heel gemakkelijk als je altijd een verpleegkundige bij je in de buurt hebt), rijden we alsnog verder terug het dorp in. Voor de zekerheid, gaan we nog bij de locale huisarts langs. Een knappe pikzwarte arts, in een verblindend wit overhemd. Maar zijn praktijk is nog een restant van de 18e eeuw. Na 2x op wondcontrole te zijn geweest, besluiten we vervroegd terug te rijden naar Nederland. Zijn verbandmiddelen komen uit een proefmonster. Uiteraard moet ie wel meteen betaald worden. Ook in de apotheek is de rekening pittig, en graag contant betalen.
Weer een les geleerd; "nooit zomaar uit de auto stappen om een foto te maken van een stomme vogel"

14 dagen in het heerlijke land van Zuid Limburg, midden in een klein boerendorpje. We verblijven in een echt Limburgs vakstijl huis. De boer woont gewoon tegenover ons. Zijn buurman heeft een kleine winkel met streekproducten. In het najaar maken ze zelf de Limburgse stroop. Daar kopen we natuurlijk een emmertje van. Buiten staat nog een herstelde met hout gestookte bakoven. Recent bij een van de dorpsfeesten heeft de lokale bakker er nog broden in gebakken. De boomgaard met hele oude grote fruitbomen is heerlijk om in te zitten en om de pruimen en kersen te plukken, maar nog beter is vrijwel elke dag een grote zak kersen te koop rechtstreeks bij een boer. Wat een genot zo'n heerlijke zoete dikke spekkersen. Het Limburgse landschap verkennen we vooral op de fiets. Dan blijkt hoe fijn een e-bike is, met gemak gaan we alle heuvels op.
Pierre komt ook nog enkele dagen logeren, er is voor hem een apart gastenhuis.
De vele klassieke cd's nodigen natuurlijk uit om er een kopietje van te draaien.
Dit dorp is opgenomen in de Amstel Gold race. Dagelijks komen er enkele honderden amateur-wielrenners vlak aan ons raam voorbij.
In Gronsveld ontdekken we een heerlijk restaurant waar je tegen een schappelijke prijs, smaakvol en gezellig kunt eten.

Op een van de foto's ontdekt Pierre, dat een van de bewoners mogelijk vroeger een studiegenoot van hem is geweest. Een latere e-mail uitwisseling bevestigt dit.

Een ruil naar Berlijn heeft altijd op ons lijstje gestaan. Tijdens de paasvakantie verblijven we in een huis in het voormalige Oost-Berlijn (Falkensee). We wonen tijdelijk in een schitterende oud-officierswoning met veel antieke details.
We komen aan op Goede Vrijdag, als we boodschappen willen doen in de lokale supermarkt is die gesloten tot dinsdag na Pasen!!!! Gelukkig is er op de hoek van de straat een goed chinees-restaurant. Maar ja, om nou 4 dagen alleen maar chinees te eten. In Berlijn zelf is er wel een kleine nachtwinkel open waar we de hoogstnoodzakelijke dingen kunnen kopen.
We dachten met onze e-bikes lekker te kunnen fietsen, maar dat viel nog niet mee. Als er al een fietspad is, wordt die om de haverklap onderbroken door een uitgang van een woning of een bedrijf. De fietspaden zijn zo smal, dat je beter op de weg zou kunnen rijden, ware het niet dat er nog heel veel wegen met kinderkopjes zijn in dit gebied. En als er geen fietspaden zijn, is fietsen op de gewone straat buiten de bebouwde kom niet een veilige optie. Dikke Duitse veilige Mercedessen en BMW's passeren je dan met hoge snelheid.
Een bezoek aan Berlijn blijft natuurlijk een bijzondere gelegenheid, met de restauratie en herstel van oude gebouwen, de mooie onder architectuur gebouwde nieuwbouw en de herinneringsmonumenten op diverse plaatsen in de stad. Door het mooie weer is er veel sociale activiteit buiten op de pleinen. Opmerkelijk is de openheid en eerlijkheid van de Berlijnse bevolking over de zwarte bladzijden in hun geschiedenis.
We blijven het toch wel heel merkwaardig vinden, dat deze villawijk, met heel veel mooie huizen van rond 1900 in zo'n schril contrast staat, met de eenvormige grijze (communistische) blokkendozen van flats 5 kilometer verderop. Een deel van deze grijze flatgebouwen is met hoge hekwerken omheind en is verboden gebied, een deel van de huizen wordt nu omgebouwd in een kleurrijke omgeving voor alternatieve leefgroepen.

Opnieuw een mooie reis van 4 weken naar Sardinië, deze keer naar de westkust. Antonello en Maria-Theresa hebben een 2e huis ('S Arena Scoada) vlak bij het strand. Wij hebben met hen afgesproken, dat we elkaars auto mogen gebruiken. Zij halen ons op van het vliegveld van Alghero. Bij de aankomst zagen we ze eerst niet staan, 2 echt kleine Italianen. De kennismaking was allerhartelijkst met een heerlijke vislunch in een restaurant van hun vrienden.
De stranden van West Sardinië vinden wij minder mooi, maar misschien zijn we ondertussen ook wel een beetje te veel verwend. Vanuit het huisje konden we binnen enkele minuten naar het strand lopen, dat is dan ook wel weer een enorme luxe.

In de 2e week hebben we een ontmoeting met Donatella en Sebastiano Pinna. In het ouderlijke huis van Donatella, verblijven wij samen met hen 3 dagen. Donatella en Sebastiano laten ons de mooiste plekjes van de omgeving ruiken en zien. Wat een allerhartelijkst weerzien met onze Sardijnse vrienden. Het ouderlijk huis, ligt in de pijnboom bossen, in de nabijheid van Argentiera. Je kunt staande voor het huis, de zee ruiken en zien. Nino en Maria de ouders van Donatella, verbleven aan de andere zijde van de woning. Op een van de mooie avonden, mochten we de wijnkelder zien, waar in vroegere jaren diverse likeuren werden gemaakt. In de directe omgeving  van het huis liepen veel wilde zwijnen (cinghiale). Uiteraard wilde Donatella ons eenmaal laten proeven van een wild-zwijn gerecht. Vanwege de sterke smaak heeft Riny er niet al te veel van gegeten. Ger vond het heerlijk.

 De laatste week van de vakantie komt Brigit Kornelis, ons vergezellen. We maken enkele leuke tochtjes over het eiland en zijn vrijwel elke dag op het strand. Op het strand van Marina Torre Grande raken we in gesprek met een visser, die de zee-egels uit het water haalt. Hij snijdt ze open en laat ons alle drie eens proeven.
Bij terugkomst in Nederland horen wij dat Antonello (oud-leraar wiskunde) en Maria-Theresa (oud-lerares Frans) bij toeval via Facebook, een oud-leerlinge van hun hebben ontmoet. Lisa (woonachtig in Breskens) heeft bij hen in de jaren 80 in de klas gezeten, waarna Lisa is geëmigreerd naar Nederland. Wat is de wereld toch klein zo.

Een droom die al jaren bestaat, een lange verre reis maken. De keuze is gevallen op Australië.

Wij kregen een aanbod om voor 4-8 weken met Australiërs  Ian en Meran Warlters te ruilen van huis.

Ian en Meran wonen in Yamba in de staat New South Wales aan de oostkust in Australië, ongeveer in het midden tussen Sydney en Brisbane. Ja wat doe je dan, niet lang twijfelen en gewoon gaan.  De contacten met Ian en Meran lopen voorspoedig, zij plannen een lange reis door Europa van 6-8 maanden en willen ook naar Nederland. Behalve dat wij hun huis mogen gebruiken, mogen wij ook hun auto gebruiken. Maar ja, dan slaat de twijfel toe, stel je voor dat ze helemaal naar Griekenland rijden. Gelukkig brengt Ian de oplossing. Jullie mogen met onze auto door heel Australië rijden, als je maar niet naar het vasteland gaat. Ehmmmmm, wat zeur ik dan over 1500 km naar Griekenland.

Op 13 juni vertrekken we met de trein eerst naar Schiphol om daar een vlucht te nemen met Emirates naar Dubai. Het inchecken en de douanecontrole verloopt vlotjes. In het vliegtuig hebben ze onwaarschijnlijke mooie stewardessen. Oppassen met de melk en de wijn.

De tussenlanding is in Dubai. Op het nieuwe vliegveld is geen oliedollar gespaard. Een en al pracht en praal. Alles glinstert en schittert. Voor het eerst zien we vrouwen volledig in het zwart gekleed met het gezicht vrijwel helemaal bedekt.

Om 4.30 uur  vertrekken we met Quantas richting Sydney.

De douanecontrole op het vliegveld van Sydney gebeurt in etappes, de Australische douane is heel erg bang dat wij vreemde zaden aan onze schoenen of kleding meegebracht hebben. De koffers worden minutieus onderzocht, maar gelukkig mogen we verder. Met de trein verder naar Sydney. We verbazen ons op het centraal  station dat er mensen in T shirt en korte broek rondlopen.
Rond 22.30 uur doen we het laatste stukje met de taxi naar Kirribilli. Moe maar voldaan vallen we neer op ons bed in de B&B. 's Ochtends hebben we op ons terras een rechtstreekse blik op het bijzondere operagebouw aan de overkant van de haven.

We hebben 4 dagen de tijd om de stad Sydney te bekijken, het prachtige park met voor ons onbekende bloemen en bomen, de bijzonder vogels zoals een Australische Ibis vogels gezien, een pelikaan en een witte kakatoe. Uiteraard gaan we ook naar het operagebouw.

Met de boot maken we een tocht naar een mooie buitenwijk Parmatera met een mangrove bos. Deze boot vaart als een soort stadsbus naar de diverse buitenwijken. Pas later blijkt dat we voor elke wijk afzonderlijk een kaartje hadden moeten kopen, maar ja, zuinige Hollanders hé...........

Met de trein vanuit Sydney naar Grafton, een lange zit van 11 uur langs de Westkust van NSW.
Vanaf Grafton met de bus naar Yamba. We werden opgehaald door Bob en Lindsey Myles. Zij hadden ons eigenlijk pas op een dag later woensdag verwacht. 

Bob is geboren in Schotland en heeft lang als kapitein op grote schepen gevaren. Lindsey is geboren in Nieuw-Zeeland op het Zuidereiland.  Zij heeft gewerkt als registered Nurse/midwife.
Zij zijn super vriendelijk en zeer behulpzaam. 

Een week na onze aankomst, zijn we uitgenodigd bij Bob en Lindsey voor een diner. We kregen een lamsrollade met diverse soorten aardappelen, pumpkin en als dessert een Pavlova taart. Een typisch Australisch gerecht gemaakt van opgeklopt eiwit en suiker. Ze hebben ook een lieve kat, chocolat Burmees met de naam Bella. Binnen de kortste keren zat Ger met rode ogen in de stoel. Leuk zo'n kat, maar kan ie niet buiten blijven?

Het huis van Ian en Merran ligt in  een senioren resort, gelukkig hebben wij uitzicht op een groot grasveld en een vijver.

Heel veel Ibissen en regelmatig zien we een pelikanen vechten om een vis.

Bij de golfbaan in Yamba zien we voor het eerst heel veel kangaroes, ook moeder met kind in de buidel. Schattig om te zien. Op een gegeven moment, wordt Riny door de beheerder gewaarschuwd dat ze niet te dicht bij de moeder mag komen. Als de moeder zich bedreigd voelt,  kan ze heel harde schoppen geven aan de belager.
Maar ja, het is zo schattig om te zien, zo'n kleintje heerlijk rustig zittend in de buidel bij de moeder.

De inwoners van Yamba vinden al die kangaroes maar niets, ze beschadigen de golfbaan, de cricketbaan en ze "poepen" overal. Ze mogen ook niet gevoerd worden, of aangeraakt.

Op verzoek van Ian en Merran contact opgenomen met een Nederlandse dame, Lissy van Keulen-Visser. Lissy is geboren in Brunsum, ze is met haar man en kinderen in 1953 geëmigreerd naar Australië.
We maken een afspraak in de bejaardensoos in Maclean. In de bejaardensoos kunnen de "oudere inwoners" voor een gering bedrag 10 AUSD, een volledige maaltijd eten. Een prima optie,maar ja, in de bejaarden-soos zijn er vele mogelijkheden om te gokken, de tientallen bellen van de "éénarmige bandiet" rammelen voortdurend. Met de verkoop van loterij briefjes wordt de soos flink gesponsord. Wij kopen voor 10 AUSD lootjes, niets gewonnen. Je kunt hier vleesschotels winnen van  2-5 kg. We hebben zo maar het vermoeden, dat heel wat bejaarden hier meer geld achterlaten in de soos dan de 10 AUSD voor de maaltijd.

Bundjalung National Park Iluka

In dit bos zitten meer dan 140 verschillende soorten vogels. Het ligt tegen 70-90 meter hoge duinen. De duinen beschermen het bos tegen het zoute water uit de Pacific oceaan. Ook de lianen zijn een extra bescherming en filter.
We hebben ruim een half uur in het bos gewandeld. Gelukkig bleven de slangen in hun nest. Wij hebben ze niet gezien. Zij ons misschien wel.

3 juli  Floris geboren

We maken een tocht naar Lismore. Als we terug zijn krijgen we een telefoontje van Robert Jan, Nederlandse locale tijd 8.40 uur is Floris Robert Jan Koens geboren. Marjolein en Robert Jan zijn nog een beetje beduusd van de snelheid waarmee hun derde kindje is geboren. Hij lijkt nog het meeste op Marjolein en heeft rode haartjes. Het voelt voor ons toch wel gek, nu graag je dochter en kleinzoon willen knuffelen, maar dat moet nog even wachten. Dan merk je pas hoever je nu weg bent.

8 juli Een Jazz-cruise gemaakt op de Clarence River.
Met live zang van Kelly en haar vader. Ze hebben heel veel evergreens gezongen.
Op het laatst werd het ook nog heel gezellig.
We zijn ook nog langs diverse miljonairs villa's gevaren. Bij een van de percelen stond een bord. Op passanten (van ons eigendom) wordt geschoten.

Vanavond 6 juli een diner met 12 mensen samen met Bob en Linsey ontmoeten we nog een Nederlands koppel in het Hilton Harwood Hotel.
We hebben gesproken met Willem en Tracy uit Melbourne. Tracy sprak heel goed Nederlands. Zij heeft 5 jaar gewerkt als receptioniste bij de Australische ambassade in den Haag.
Met Willem en Tracy ook nog gesproken over hun trip van 6 maanden met een 4wd en caravan dwars door Australie. Hun zoon Daniel kreeg in die tijd lessen van de ouders en via internet / skype van de primary school teacher.

Vanochtend 16 juli om 5.00 uur opgestaan om de camper op te halen in Ballina. We kregen een duurdere dan dat we afgesproken hadden beter: een Maui Mercedes bus. De eerste kilometers waren spannend, maar uiteindelijk ging het allemaal van een leien dakje. Onze eerste stop is bij de grey en red cliff beach richting Brooms Head.
Zodra we een goede plek hebben gevonden, kwamen al meteen de kangaroes op ons grasveldje eten.  De wandeling langs de beach is schitterend.
s'Avonds naar een prachtige sterrenhemel gekeken en een maan met een Halo effect gezien. Heel bijzonder en heel mooi!

Hij kwam zomaar bij ons zitten, de Kookaburra, de grootste ijsvogel van de wereld met een bulderend lachend geluid. De kookaburra is een vleeseter o.a. slangen!!!

De volgende dag rijden we door naar Redcliff, daar vinden we een mooi plekje dicht bij het strand.In de namiddag komt een koppel met een jongetje aanrijden. Een auto, met daarachter alleen een grote aanhangwagen, met rasters aan de zijkant en een groot wit matras erop. Na enig heen en weer geloop, wordt van de aanhanger een "tentbak met zeildoek" gemaakt. Het ziet er niet uit, maar ja ieder zijn smaak. Dit is een zgn. Natuurcamping, je gooit aan de ingang een briefje in een pot met daarbij het geld voor de aantal overnachtingen. Je rijdt vervolgens nog ruim 10 kilometer daar, en dan "O, kijk, hier liggen wat markeringen met keien voor een staanplaats". Het sanitair is " laat maar vallen in een groot gat", overigens wel in een mooi houten gebouw.

20 juli rijden we naar Brisbane, voor een bezoek aan het Lone Pine Koala Sanctuary. Uiteraard wil Riny met zo'n schattige Koala op de foto. Ze zien er heel schattig uit, maar de beestje zijn vreselijk lui, ze slapen 23 uur per dag.

In dit park hebben ze ook honderden lorekeets. (kleine papegaaitjes). Op een van de "voermomenten" weet je gewoon niet wat je ziet, overal komen ze vandaan gevlogen. De kangaroes in dit park zijn zo tam, dat je ze mag voeren met speciale brokken. Uiteindelijk lukt het Riny de joey in de pocket bij de moeder te kunnen zien. Onze dierendag is helemaal geslaagd.

28 juli, Vanochtend samen met Lindsey naar de maandelijkse markt.
Het was gezellig en leuk om eens te zien.

Vooraf dronken we nog even een kopje koffie, per abuis kreeg Lindsey zout in plaats van suiker in de koffie. We schaterden het uit natuurlijk. We nemen al een beetje afscheid van alles, de dieren, de mooie bomen en planten en over een paar dagen van Bob en Lindsey,  vrienden die ik graag zou hebben in Nederland. Ik neem ze gewoon mee!

Op de markt treffen we een oude baas, hij heeft in Yamba een eigen groentetuin en verkoopt bij zijn huis en soms op de markt zijn producten. Toen ik hem vroeg of ik van hem een foto mocht maken kirde hij het uit. People, I'am a 86 year model!!  Als beloning maar een zakje noten gekocht.

Papierbast, Lindsey wilde ons op de terugweg nog een speciale boom laten zien. Een gomboom waarvan de bast loslaat, kunstenaars gebruiken het als  een soort papier om op te schilderen.

29 juli Samen met Bob&Lindsey voor een lunch en fotoshoot naar Iluka.
We hebben gegeten in een hotel, waarvan de buitenkant zijn langste tijd heeft gehad.
Buiten zaten er heel veel parkieten.

En natuurlijk moesten de dames nog even naar de klerenwinkel.

31 juli Om 6.30 uur opgestaan, Lindsey&Bob brengen ons naar de bus in Yamba. We gaan met de greyhound bus naar Brisbane. Om 21.00 uur vertrekt het vliegtuig naar Dubai.

Aan alles komt een einde 7 mooie weken in Australië, een droom is verwezenlijkt. We hebben genoten van de bijzondere natuur, de mooie dieren en mensen, maar vooral ook van elkaar.

Een ruil met een heel bijzondere afloop. Deze keer maken we een reis naar de streek rond München. Het maken van een afspraak voor een ruil met deze Home-linkers verliep niet geheel over rozen. In verband met de werkzaamheden van Michael (journalist) was de begin en eind datum verschillende keren aangepast. Maar goed, wij vertrekken de laatste week van mei richting München om te genieten van de bergen en het boerenland. In een omgebouwde boerenschuur met aanliggende woning hebben we een mooie tijd gehad. De diverse leuke tochten in de omgeving toonden een mooie regio.
Het huis stond midden in een kleine boeren-enclave met alle ochtendlijke geluiden van dien.
Op vrijdag 26 mei keerden wij weer huiswaarts. Bij ons huis aangekomen, zagen wij al direct iets vreemds. Gek, het is net of de mensen niet vertrokken zijn, er lagen nog 'vreemde' kleren en andere spullen.
Nog eens goed gekeken of we ons niet vergist hadden in de datum. Nee, pertinent zeker dat dit was afgesproken.
Eerst nog maar eens een lekker frietje gehaald en opgegeten. Als Ger rond 18:00 uur op de straat staat om het fietsenrek van de auto, te halen, hoort ie: "Meneer kunnen we u helpen?" op zijn Duits. Wat blijkt de Duitse gasten dachten nog 3 dagen te kunnen blijven, ze hadden juist met kinderen afgesproken de volgende dag een uitstapje te maken naar Antwerpen.
De verwarring was ontstaan, dat we een afspraak gemaakt hadden voor een ruil van 14 dagen, maar, die werd op het laatste moment gewijzigd in aankomst op maandag in plaats van vrijdag. Wat nu? We hebben slaapplaatsen genoeg, jullie mogen rustig tot morgen blijven. Nee, nee, ze vonden het zelf zo vervelend, dat ze eigenlijk meteen wilden vertrekken. De kinderen werden gesommeerd al hun speelgoed en andere spullen snel in te pakken.
Gelukkig hadden ze nog wel tijd om iets leuks in ons gastenboek te schrijven. Uit een e-mail enkele dagen later bleek dat ze toch nog waren blijven overnachten in Antwerpen, ze wilden de kinderen heel graag Antwerpen laten zien. Met opnieuw, duizend en een excuus voor de verkeerd begrepen afspraak over de einddatum. De gewijzigde digitale overeenkomst, hadden ze door alle drukte op het werk niet meer gelezen. Tja!!!

In de herfstvakantie zijn we in een huis direct naast Paleis het Loo met een schitterend uitzicht op het park en de toegangswegen naar de ingang van het paleis.

Zonder een goede kaart het paleisbos inlopen, een beetje dom. Wij doen het samen met Pierre en verdwalen. Een korte wandeling van 5 kilometer, wordt zo 3x zo lang. De boswachter die we zagen, kon niet geloven dat wij verdwaald waren.

Uiteraard hadden we alle tijd om Paleis het Loo met de mooie stallen en dierenverblijven te bezichtigen.

In een mooie Italiaanse villa (Bassono Romano) werden we door Chiara en Nando verwelkomd met een kleine lunch, (7 gangen).

Nando en Chiara wilden de reis naar Nederland maken samen met 2 vrienden, Umberto en Anna.In de avonduren hebben wij bij deze vrienden nogmaals een uitgebreid diner gehad. Umberto had een uitgebreide Karako-installatie, nadat hij diverse liedjes had gezongen, ja je raadt het al, was het onze beurt. Riny zong: Non non ho l'età. Ger wilde eerst niet, maar ja na enkele glazen wijn zong hij: Mamaaaaa, jij bent de liefste moeder van de hele wereld. Daar is een youtube flimpje van, maar niet beschikbaar voor publieke weergave.
Nando, die als hobby schilderden had, was zeer productief, overal in zijn huis hingen en lagen de canvasdoeken en schilderijen. Hij was erg geïnteresseerd in de schilderijen van Rubens en zijn tijdgenoten. Zij hebben in Antwerpen, Gent en Brugge diverse musea bezocht. Nando heeft voor ons een stilleven geschilderd. Een leuke verrassing als je thuiskomt.
Bassano Romano is een middel-eeuwse stad met een oude ommuurde vesting. Hier speelt het leven in de avonduren zich vooral af op straat en op de stoep voor het huis. Een van de avonden waren we getuige van een trouwfeest in oude klederdracht, heel mooi om te zien.
Uiteraard, waren enkele bezoeken aan het nabijgelegen Rome onderdeel van onze reis. Na een van onze reizen kwamen we terug, kregen we de elektrisch bediende toegangspoort niet meer open. Ger is toen met zijn "lenige" lijf aan de zijkant over een van de bossages gekropen, om binnenin de hoofdzekering weer goed te zetten.
Een mooie huizenruil en reis, waarbij wij met veel Italiaanse mensen hebben gesproken. Broer / zwager Pierre heeft ons de laatste week gezelschap gebracht. Ook voor hem een mooie gelegenheid iets van het Romeinse land en Rome te kunnen zien.

Enkele jaren later (2015) toen wij weer een huizenruil hadden in de buurt van Rome, brachten we Nando en Chiara een bezoek. Opnieuw een allerhartelijkst bezoek met heel veel lekker eten. In de namiddag zijn we samen met Nando en Chiara naar diverse lokale winkels gereden voor de barbecue samen met nog 4 andere vrienden. Onderweg dachten we, jee zeg zoveel vlees en wijn, hoe krijgen we dat vanavond op. Het werd die avond nog heel laat. 

Omdat de Italianen ook nog enkele dagen wilde verblijven in Amsterdam, hebben we een driehoeksarrangement geregeld met huizenruilers in Amsterdam zie ruil 19.