de4jgt

We waren er wel aan toe, een warme vakantie in het mooie zonnige Italië. Deze keer hebben we  voor “guestpoints” een ruil geregeld in een vakantiehuis, 50 meter van het strand in Castiglione della Pescaia, een vissersdorp in Toscane. We rijden voor de verandering via Frankrijk en een mooie klim naar de Mont Blanc tunnel op weg naar Italië. Vlak na de Italiaanse grensovergang zoeken we via Booking.com een hotel. Gelukkig is er eentje dichtbij voor een leuke prijs. Na 30 steile bochten komen we op ruim 2300 meter hoogte bij het hotel, met een prachtig uitzicht op het dal en op de zuidkant van de Mont Blanc.

De volgende ochtend rijden we via bochtige autowegen met heel veel tunnels en bruggen via de westkust naar Genua-La Spezia-Luca-Livorno naar de bestemming. Na een telefoontje met onze gastvrouw staan we 15 minuten te wachten voor een groene gesloten poort. Gelukkig belt Lucia zelf en wijst ons de weg naar de goede poort. Lucia rijdt ons voor naar het huisje. Door ervaring wijs geworden markeer ik meteen de plek in mijn GPS van de auto. We zijn meteen vol lof over de ligging van het huis, bovenop een duinheuvel. Deze ligging houdt wel in dat er veel trappen zijn, maar ja.

Via het terras kunnen we via een eigen paadje direct naar de Middellandse zee. Het duurt dan ook niet lang, dat Eva na de lange autorit verkoeling zoekt in het zeewater. Nadat we een rondleiding hebben gehad van Lucia  vertrekt zij naar Florence. In de namiddag gaan we in het dorp boodschappen doen. Terug op het terrein van Roccamare volg ik de GPS, maar door de vele bomen in het bos, hapert die soms. De bijrijder weet het zeker; het was toch gewoon rechtdoor? Na diverse omzwervingen op het terrein rijden we terug naar de hoofdingang. Gelukkig komen we met de aanwijzingen van de portier uiteindelijk bij het huis. Het huis ligt gewoon heerlijk. Vanuit onze slaapkamer kijken we elke ochtend recht in de zon naar de zee.

De volgende dagen gaan we elke dag naar het strand. We hebben daar een eigen “strandhuisje”. Eva gaat zelf diverse keren het water in. Ze zwemt zelfs als we haar frisbee wat verder het water ingooien. Thuis is ze heel waaks, maar hier op vakantie is er geen afrastering bij het huis. Dus, is het halve terrein en het strand het gebied wat Eva bewaakt.

We hadden eerder goede ervaringen met het lunchen in een bergdorp, dus dat doen we nu weer. In Tirli eten we in een klein familierestaurant een geweldige Italiaanse lunch. Meestal gaan we in het dorp naar een van de locale winkels, maar gelukkig is er in Grosseto ook een heel mooi nieuw groot winkelcentrum.
We zijn wel een beetje lui, veel zin om tochtjes in de buurt te maken hebben we niet.
Gelukkig zijn wij er in het naseizoen. Aan alles is te zien dat dit gebied in de zomer overstroomd wordt met toeristen. Nu zijn er vooral veel campers met pensionado’s.

Een van de laatste dagen gaan we op aanwijzing van Lucia in een lokaal visrestaurant eten. Riny bekijkt de kaart en zegt, “Ze hebben hier alleen maar vis”. Tja wat moet je daar dan weer op zeggen. Gelukkig mogen we uit een grote bak een lekker tong uitzoeken. Op onze terugreis rijden we via Zwitserland en Duitsland terug. Opnieuw laat de GPS ons in de steek. In verband met een groot ongeluk op de autoweg moeten we via binnenwegen naar ons hotel. Volgens aanwijzingen was het maar 23 km. Maar na 1 1/2 uur rijden over kronkelige binnenwegen wordt het al donker en als we dan ook nog in het donkere bos van het Schwarzwald op een bospad belanden vrezen we dat we de nacht tussen de wilde varkens in de auto moeten doorbrengen. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch het hotel te vinden. Het is al bijna 21:00 geweest, het eerste wat wij vragen is, kunnen we nog iets eten? De keuken was al dicht, maar ze hebben blijkbaar medelijden met ons. We krijgen alsnog een heerlijke grote schnitzel met friet. Als we weer in Breskens zijn zien we dat Carmen en haar vriend ons huis prima hebben achtergelaten.

Eva mocht tijdens de vakantie bij ons op de slaapkamer slapen. Voor haar is het wennen, dat dat thuis niet meer mag.

Vanuit een koud en nat Nederland vertrokken we 18 augustus naar Frankrijk,  Saint Dennis on Bourg een klein dorpje dichtbij Bourg en Bresse. Het was even puzzelen met het zoeken van de sleutels, uiteindelijk lukte het ons de remote-controle van de poort te vinden en de huissleutels hoog verstopt in een vogelhuisje. Een prachtige zuid-Franse villa met een mooie grote tuin, omringd door een veelheid van zuiderse bomen. Mooie dennen en cipressen, inclusief enkele eekhoorns. Van 18 graden in Nederland naar 38 graden is wel een groot verschil, dat was wel heel veel wennen. Maar goed we hadden aanwijzingen gekregen om “de warmte te managen”.

Het mooie grote zwembad nodigde uit om verkoeling te zoeken, maar daar dachten de muggen anders over. De vrouwelijke muggen op zoek naar vers bloed, hadden aan ons voldoende huid om zich lekker vol te zuigen. Met de aanwijzing dat er ook tijgermuggen waren, verminderde al snel ons zwemplezier. Het is altijd een droom geweest om bij ons eigen huis een zwembad aan te leggen, maar gelet op al het bijkomende werk, wegscheppen van naalden en bladeren op het wateroppervlakte, zuurgraad en chloorgehalte in laboratoriumbuisjes meten, in de kelder diverse pompen en kleppen regelen. Nee dat gaan we maar niet meer doen bij ons huis.

Eva had haar eigen bamboebos, met meters hoge bamboe stengels. Met een heel mooi terras en lekker warme zwoele avonden was het natuurlijk goed toeven tot in de kleine uurtjes.

De vlakbij gelegen kerk, liet elk half uur de klokken 2x bengelen, ook in de nacht. Met een langdurig “concert” op de vroege zondagmorgen.  

Gelukkig koelde het de 2e week van onze vakantie iets meer af naar voor ons gewone temperaturen. Op aanwijzing van Marie en Samuel hebben we enkele leuke dorpjes in de omgeving bezocht. Châtillon sur Challaronne met zijn prachtige 17e eeuwse overdekte marktplaats Pérouges met zijn keienstraatjes en oude gevels en mooie viaduc de Cize-Bolozon.

 

 

Onze reis naar Schotland startte met een rit via de Eurochannel. Eerst moest Eva gecontroleerd worden bij de PetsControl, maar dan begint het avontuur. Via een zigzag van afgebakende stukken op een groot parkeerterrein naar de trein. Na 30 minuten kom je in een andere wereld terecht. De reis van zuid Engeland naar het noorden verloopt voorspoedig. Met een overnachting in een oud hotel rijden we ’s ochtends al snel Schotland in en kunnen genieten van de bijzondere landschappen. Aangekomen in Perth ontmoeten we de ouders van onze ruil-gasten. Met een heerlijke Zuid-Afrikaanse tongval worden ons de diverse ruimten getoond in ” het kasteel”. De oude Victoriaanse Koloniale woning is zo groot, dat wij elkaar regelmatig kwijt zijn. Beneden is er een grote eetkamer, een lounge, tv-videokamer, grote ontvangsthal met trap en dan een gedeelte voor het vroegere dienstpersoneel, met een keuken, butler-ruimte, diverse werkruimtes en een mooi betegelde gang. Het oude bel-systeem voor de “maid” was er nog steeds. Boven zijn er 5 slaapkamers met 3 badkamers. Wij mochten slapen in de gastenkamer met een 500 jaar oud bed uit een Wales-kasteel. De hele benedenverdieping heeft heel veel antieke houtornamenten,  deuren,  lambrisering, luiken voor de vensters en vooral de parketvloer is erg mooi. De plafonds in de grote ruimten hebben alle prachtige plafondornamenten.

Zoals het vroeger was, kunnen we alleen via de dienstbode-ingang aan de achterzijde in de woning komen. De grote houten voordeur staat wel vaak open om het zonlicht naar binnen te laten komen, maar die werd alleen maar gebruikt voor ontvangst van belangrijke gasten.

Wij voelen ons in dit huis koning en koningin.

Het Schotse landschap vinden wij heel erg mooi. Uiteraard heel veel groen, maar vooral de prachtige bossen in de directe omgeving van Perth met eeuwenoude oude bomen zijn zo mooi om jaloers op te zijn. Elke dag maken we wel een wandeling in een van de parken of bossen samen met Eva. Ze kan jammer genoeg niet los lopen, overal ruikt zij de geur konijnen, vossen en andere dieren. We gaan naar het uiterste oosten van deze regio een klein vissersdorp Crail. Nadat we hebben gegeten in een klein restaurant (East Neuk!) met een winkeltje erbij, raken we elkaar kwijt. Ik ga betalen en denk dat Riny alvast naar buiten is gelopen. Buiten denk ik dat ze alvast naar de auto is gelopen. In het afgelegen dorp is er geen GSM verbinding. Uiteindelijk krijgen we weer contact, maar ja toen was ik al bij de auto. Een van

de andere dagen maken we een tocht naar het zomerkasteel van de Queen “Balmoral”. De landschappen van de Highlands zijn heel mooi, glooiend en bedekt met een groene deken in afwisselende groen / geel / grijze kleuren. Op het landgoed Balmoral mag ik met mijn ” Blue Badge” tot dicht bij het kasteel rijden. Het is overigens zeer opvallend, dat in de UK er zeer veel voorzieningen zijn voor mensen met lichamelijke beperkingen. Overal dichtbij de ingang van een winkel of museum verschillende grote afgebakende parkeerplaatsen.

Een van onze mooiste tochten maken we naar Glen Coe aan de westkust. Opnieuw dwars door de Highlands. Regelmatig maken we een stop om van het landschap te genieten. Wij zijn niet de enige die dat doen, ook Japanners om hun sportschoenen en regenjassen aan schieten honderden foto’s. Ondanks de vele toeristen op de route is het een bijzondere tocht en dat met mist en regen, maar ja, dat is het typische Schotse weer blijkbaar. In een restaurant in Glencoe worden we voor het eerst met Eva naar buiten gestuurd om op het terras te gaan zitten. De Schotten zijn zeer vriendelijk voor honden, vaak willen ze haar aaien. In een leuk winkeltje koop ik hier mijn handgemaakte Schotse pet.

In het centrum van Perth zien we een winkel waar je de echte Schotse kilt kunt kopen. Een volledige kilt inclusief schoenen, bovenstuk en sierraden begint vanaf 1500 Schotse Pond.

Op onze terugweg brengen we ook nog een bezoek aan Bart en Keetie in Milton Keynes. Hun nieuwe huis hadden we nog niet eerder gezien. Alhoewel het een mooi groot huis is, was het voor ons toch een flinke overgang. Van een kasteel naar nieuwbouw woning. Maar goed, dat wij niet meteen waren doorgereisd naar ons eigen “kleine huisje”. Met een eigen kweek van groenten en andere producten maakte Keetie een heerlijke salade. Wij trakteren hen op een etentje in een India’s restaurant. Keetie wist wel raad met de voor ons onleesbare gerechten. Het restaurant was een restaurant waar alleen locale Indiërs komen. Wij waren de enige blanke mensen. De keuze van Keetie was perfect, een mengeling van zoet, zuur en pittig.

Voor een korte vakantie togen we naar de Woerdense verlaat, een ruil in het groene hart met zijn vele slootjes en kleine riviertjes. Bij de mooie villa gelegen onder aan de dijk van de Kromme Mijdrecht hadden we een schitterend en ver uitzicht over het veenlandschap. De 2 varkens en 4 eenden kregen dagelijks een flinke portie voer. Het gezegde: “Je vreet als een varken” hebben we hier letterlijk ervaren. Tjee zeg wat maken die varkens een hard en smakkend geluid bij het eten.

De omgeving met veel kleine dorpjes zoals Harmelen, Kockengen, Kamerik, Nieuwkoop en Aarlanderveen verblijden wij met ons bezoek.

Al rijdend over de smalle weggetjes, waarbij het water in de naastgelegen rivier hoger was dan de weg, waren we blij hier niet met dichte mist of gladheid te moeten rijden. Voor je weet is je auto een boot. De mogelijkheid om gebruik te maken van de roeiboot en de steiger om te gaan zwemmen vonden we een beetje veel van het goede bij het frisse weer.

Op verzoek van Matthias en Jana ruilden we eind augustus begin september met hen in Allensbach, een dorp gelegen aan de Bodensee, dichtbij Konstanz en de Zwitserse grens.

Allensbach is een langgerekt dorp met in de oude kern, diverse mooie oude vakwerkhuizen en een klassieke kerktoren met bolvorm. Vanaf het balkon op de eerste verdieping hadden we een schitterend uitzicht over de Bodensee met aan de overzijde van het meer de Zwitserse bergen. Op loopafstand van het huis kwamen we via een lage spoorwegtunnel en een smal pad bij de oevers van het meer. Eva kon haar lol op met het ophalen van een stok. De oevers zijn bedekt met stenen en ze zijn de eerste 20 meter heel ondiep. De omgeving heeft een zeer zacht klimaat, in diverse tuinen en parken stonden mooie bananenbomen.  Veel van de oevers aan de Bodensee zijn privéterrein. Een leuke wandeling maken langs het meer, kan alleen via enkele parken.

Het huis was een nieuwbouw huis met 2 verdiepingen gelegen in een sjieke wijk. Voorzien van veel moderne technieken en domotica, maar vooral heel veel kastladen. Het duurde even voor we onze weg konden vinden in het huis.

Als snel kwamen we erachter dat Duitsland niet echt hond-vriendelijk is. Bij diverse winkels – eetgelegenheden mocht Eva niet mee naar binnen. Als we ergens bij een strand wilden gaan wandelen, stond er meestal een bord, verboden voor honden. Gelukkig waren er in de directe omgeving wel heel veel mooie loof~ en dennenbossen. Het zal wel het Duitse gevoel voor “Ordnung” zijn, maar ook hier merkten we dat honden “vreemde” dieren zijn. Bij elke bosingang staat een vuilnisbak met plastic zakjes voor het opruimen van de hondenpoep. Net alsof alle loslopende wilde varkens – reëen en konijntjes geen drollen laten liggen.

Een bezoek aan de mooie binnenstad van Konstanz was een leuke uitstap. Ook de rit naar de hoge bergen en oogverblindende groene dalen in Zwitserland was heel mooi.

Opmerkelijk blijft het dat het digitale betalingsverkeer nog niet overal is ingeburgerd. Bij de bakker in het dorp bestelde ik een paar heerlijke koeken en een zwartbrood. Toen ik wilde betalen met mijn I-Watch wees de winkeldame mij op het etiket “alleen contante betaling”. Ook de betaalde toegang voor het toilet kan alleen met muntjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*********************************

Na een reis van ruim 900 km kwamen we in een mooi groen en heuvelachtig gebied. Wat een verschil met de gele dorre vlaktes in Puglia. Na een telefoontje van onze aankomst, maakten wij kennis met Maureen (onze gastvrouw). Zij reed ons voor via steile haarspelbochten en een glibberig kiezelpad naar het huis. Bij aankomst moesten wij eerst genieten van het betoverend uitzicht over de Apennijnen. Maureen gaf ons een uitgebreide rondleiding in haar mooi gerestaureerde boerderij. De boerderij had nog veel authentieke dingen, zoals een echt bakhuis met pizzaoven, mooie plafonds met houten balken en vooral een schitterend balkon op de eerste verdieping. Vanaf dit balkon kon je bij helder weer de Zwitserse Alpen zien kijkend over de Povlakte. Omdat het haar eerste HomeExchange was, had ze haar uiterste best gedaan om alles zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Nou dat was prima gelukt. In de eindevaluatie hebben we Maureen ook een goede beoordeling gegeven.

Helaas voor Eva kon ze niet vrij rondlopen, de omliggende heuvels waren zo stijl, dat wij het niet aandurfden om haar los te laten lopen. Een verdwaald konijn en Eva zou in geen velden of wegen meer te bekennen zijn.

De grote nabijgelegen stad Salsomaggiore is een echte Romeinse badplaats met een prachtige Thermengebouw. Jammer maar het gebouw met een schitterende mozaïek voorgevel ging pas in augustus open. Gelukkig waren hier de pizzeria’s open op een voor ons gemakkelijk tijdstip. Eindelijk na 4 weken konden we tijdens de lunch genieten van een echte Italiaanse pizza.

Omdat de heenweg moeizaam was, gaf Maureen aan dat er ook nog een andere weg naar het dorp was, die zou gemakkelijker te berijden zijn, maar 200 meter kiezel, daarna “gewoon” asfalt. Ok, dat klopt die weg was inderdaad beter te rijden, maar ja hoe kom je terug? Voor het eerst liet de GPS-navigatie van de auto ons goed in de steek. Nadat wij voor de 2e keer terecht kwamen op een boerenerf, kwam de boer naar buiten om te vragen of we verdwaald waren. Ja we wilen naar het huis van Maureen. Gelukkig kende die boer Maureen, maar zei hij, die is er nu niet. Ok met handen en voeten en vooral heel veel lange Italiaanse zinnen wees hij ons de weg. Riny kon het Italiaans prima volgen, maar met aanwijzingen met 10 opeenvolgende splistingen raak je al snel weer de weg kwijt. Bij de 3e keer verkeerd rijden viel ook de navigatie via Google uit, geen verbinding. Ja dat heb je zomaar in de bergen. Ok, teruggereden naar de weg die Maureen ons de eerste dag had voorgereden. Eindelijk weer thuis.

Die weg naar het dorp was sowieso een dingetje, glijden en glibberend, grote gaten en kiezels vermijdend is het niet een uitnodiging om ’s avonds nog even lekker naar het dorp te gaan. Maar dat was geen straf, op het balkon genieten van een lekkere espresso en een glaasje wijn hoorden wij de vele vogels zingen, de vuurvliegjes heen en weer vliegen en soms het gescharrel van een stel kleine eekhoorntjes met een zwarte staart. Zij hadden een nestje gemaakt in de holle dakstenen en gingen bij de invallende duisternis op jacht in de klimop.

Eindelijk konden we weer op reis naar Italië, na 2 jaar reisbeperkingen in verband met Corona, maakten wij een lange reis naar Puglia samen met onze Friese Stabij Eva. Wij hadden al eerder meer dan 2000 autokilometers gemaakt, maar ja hoe zou dat gaan met Eva.

Nou geweldig, Eva had haar eigen verhoogde zitting op de achterbank, zodat ze soms ook nog eens naar buiten kon kijken. Voor haar was het natuurlijk bij elke stop, weer even flink snuffelen op een kleine strook gras. Na een overnachting in Tirol op de slaapkamer van de baasjes de volgende dag weer verder.

Maar woef -woef wat is het warm in Italië en die mensen praten allemaal zo raar. Gelukkig was er bij het nieuwe logeeradres een grote omheinde boomgaard met allemaal olijfbomen, waar Eva heerlijk kon rennen en graven. Ze is ook mee geweest naar de “blauwe zee” maar zwemmen met het vrouwtje, dat deed ze niet.

De villa in Galatone stond in een mooi park met heel veel olijfbomen.  Het huis zelf was klein, maar met het mooie warme Italiaanse weer leef je toch eigenlijk altijd buiten. Het grote overdekte terras, was grotendeels onze verblijfplaats tijdens deze vakantie.

De ontvangst door de vader van de gastheer was geweldig. Hij verwelkomde ons en gaf een uitgebreide rondleiding. Eerder hebben we nog niet meegemaakt dat we zo’n aanvullende “service” kregen. Regelmatig kwam Graziano een praatje maken, of hielp ons met het een of ander.

De omgeving viel wat tegen, veel droge dorre velden. Helaas was de vernietigende werking van een bacterie die de olijfbomen aantast op sommige plaatsen al goed zichtbaar. Dit was op sommige plekken een zeer trieste aanblik. Ook de huizen met overwegend platte daken zagen er wat on-italiaans uit. Wij vermoeden dat de Griekse invloeden duidelijk hun werk hebben gedaan.

Gelukkig was de zee dichtbij met enkele zeer mooie “Malediven” stranden. Een bezoek aan de oude binnenstad van Nardò en Lecce was de moeite waard. Karakteristieke Italiaanse piazza’s met enkele mooie kerken. Bij ons bezoek aan Puglia in 2007 kochten we een grote bruine Italiaanse capasono (amphoro) in Grottaglie. De eigenaar van de Ceramica van toen, was er nog. Hij voelde zich zeer vereerd, dat wij opnieuw in zijn zaak waren.

Onze ruil met Iet&Jo is heel plezierig verlopen.

Het mooie klassiek gebouwde herenhuis heeft vele mooie details, verborgen hoekjes en kasten.

De ruime kamers boden veel ruimte en waren mooi ingericht. De keuken was heel goed ingericht, van alle gemakken voorzien en met keukengerei waarvan we ons afvroegen wat moet je daar nou mee doen. Wij hebben ook contact gehad met de buren, zij waren zeer behulpzaam. Het kleine stadstuintje hebben we weinig kunnen benutten, door het herfstweer. Het huis ligt midden in een woonwijk, voor het parkeren van de auto was er in de nabijheid van de woning altijd wel een plekje. Onze hond Eva moest er wel aan wennen, dat er in de wijk maar enkele kleine grasstroken waren waarop ze haar behoefte kon doen. En voor de baasjes natuurlijk was het ook wennen om steeds alles op te ruimen en weg te gooien. Hier in de polder doen we dat anders. Eva moest wel elke dag even met de poten op de vensterbank of vanaf de bank de boel goed in de gaten houden. In zo’n straat valt er natuurlijk altijd wel wat te zien. Als er dan ’s ochtends vroeg een voor haar vreemde apparaat door de kamer gaat bewegen, moet je natuurlijk wel heel hard blaffen. Gelukkig kon de robot stofzuiger ook handmatig aan / uit worden gezet.

Dat Nederland ook mooie dingen te bieden heeft bleek maar weer eens. Uiteraard via de verkeerde kant (via de navigatie over het fietspad) naar de Zaanse Schans met zijn mooie Hollandse molens. Als echte toerist brachten we een bezoek aan Volendam, Marken, Alkmaar. Maar vooral de vele beekjes tussen de weilanden met een heel hoge waterstand bleef onze aandacht houden.

Eva, onze Friese Staby en wij genoten van de vele wandelingen in de duinen bij Kennemer Land en Schoorl. In zo’n groot natuurgebied kun je natuurlijk gemakkelijk verdwalen, maar och een onverwachte wandeling over smalle geitenpaadjes waar geen mens loopt, duin op duin af, zeker weten dat je na de volgende duin weer een goed pad ziet, een hek over moeten klimmen waar een bord bij staat “Pas op gevaarlijke runderen” op je oude dag maak je dat allemaal mee.

Ook de wandeling in het nabijgelegen natuurgebied Het Twiske was fijn om te doen.

Bij thuiskomst was er een bijzonder verrassing. Iet&Jo hadden een heel mooi bloemstuk en een heerlijke lasagneschotel voor ons gemaakt.